واسعه و اسم اعظم و ولايت مطلقه محمديه يا مقام علوى تعبير مى‌شود؛ و اين است آن لوايى كه آدم و هر كس جز اوست در تحت اين لواست؛ و به اين مقام اشاره فرموده آنجا كه فرمود: «من پيغمبر بودم در حالى كه آدم ميان آب و گل بود» (و خميره او سرشته نشده بود) و يا «ميان روح و جسد بود» يعنى نه روحى بود و نه جسدى؛ و اين است همان عروة الوثقى (دستاويز محكم) و ريسمانى كه ميان آسمان الوهيت و زمين‌هاى خلقى كشيده شده است. و در دعاى ندبه عرض مى‌كند: «كجاست آن باب رحمت خداوندى كه از آن در بايد وارد شد؟ كجاست آن وجه اللّهى كه اولياء به سوى آن متوجه مى‌شوند؟ كجاست آن سببى كه رابط ميان زمين و آسمان است؟» و در كافى از مفضّل نقل مى‌كند كه گفت: «به امام صادق 7 عرض كردم: شما كه در اظلّه (پناهگاه و سايه رحمت حق) بوديد چگونه بوديد؟ فرمود: اى مفضل ما نزد پروردگارمان بوديم و بجز ما هيچ كس در نزد خدا نبود، در سايبانى سبز او را تسبيح مى‌گفتيم و تقديسش مى‌كرديم و به تهليل و تمجيدش مشغول بوديم، و بجز ما نه فرشته مقربى بود و نه جاندارى؛ تا آنكه خداوند خواست خلقت اشياء كند پس هر چه خواست از فرشتگان و غير فرشتگان به هر طور كه خواست آفريد، سپس علم اين‌ها را به ما واگذار نمود». و اخبار در اين مضمون از طريق اهل بيت عليهم السّلام بسيار است.

در وصول سالك به مقام تساوى تجليات‌

پس اين مقام را شهود كردن يا به آن متحقق شدن كسى را دست ندهد مگر آنكه نردبان تعينات را پله پله بالا رود. و پيش از آنكه سالك‌