ضياء است، پس مى‌گويد: «وَ كُلُّ بَهائِكَ بَهِىٌّ» «همه زيبايى تو زيباست» «وَ كُلُّ شَرَفِكَ شَريفٌ» «همه شرف تو شريف است»، و هيچ اشرفيتى در ميانه نبوده و همگى، امواج درياى وجود تو و اشراقات نور ذات تو بود و همه با هم متحد بوده‌اند و همگى با ذات‌اند. پس اثبات تفضيل در صحو اول است و نفى آن در صحو بعد المحو است كه همه كثرات را به او ارجاع مى‌دهد.

در تدرج سالك تا مقام مشيّت مطلقه‌

اين كه گفتيم، در صورتى است كه نظر به تجليات صفاتيه و اسمائيه باشد و اما اگر منظور، تجليات خلقى و مظاهر حسنى فعلى حضرت حق باشد پس بالا رفتن تا مقام مشيت مطلقه‌اى كه همه تعينات فعلى در آن مستهلك‌اند امكان پذير نيست مگر آنكه از مراتب تعينات يكى پس از ديگرى بالا رود. پس، از عالم طبيعت به عالم مثال و ملكوت عروج نموده و مراتب آن عالم را به تدريج طى مى‌كند، سپس از عالم ملكوت به عالم ارواح مقدسه بالا مى‌رود و مراتب آن عالم را طى مى‌كند و از عالم ارواح به عالم مشيت مطلقه مى‌رسد، و چون به آنجا رسيد مشاهده مى‌كند كه همه وجودات خاصه و تعينات فعليه، در عين مشيّت مستهلك و فانى است؛ و اين است مقام تدلّى كه در آيه شريفه: دَنى‌ فَتَدَلّى‌ بدان اشاره شده است.

پس كسى كه به اين مقام رسيد و حقيقت ذاتش تدلّى شد ديگر حيثيتى براى او بجز نفس تدلّى باقى نمى‌ماند و ذاتى نماند تا تدلّى بر او عارض شود؛ و اين است آن مقام فقر مطلق كه مشيت مطلقه است؛ و اين است همان مشيت مطلقه كه از آن به فيض مقدس و رحمت‌