مقامى، و اين همان مقام هيمان است كه بنا به بعضى از احتمالات در آيه شريفه: «ن، وَ الْقَلَمِ وَ ما يَسْطُرُونَ‌» به آن اشاره شده است [1].

دعاى سالك تابع مشاهدات اوست‌

پس چون سالك به حضرت الهى رسيد و با چشم بصيرت (و ديده باطن) حضرت واحديت را مشاهده كرد و پروردگار متعالش با تجليات اسمايى و صفاتى از براى او تجلى كرد و متوجه گرديد كه پاره‌اى از اسماء محيط است و پاره‌اى از آنها محاط، و بعضى از آنها فاضل است و بعضى افضل، آنگاه است كه با زبانى مناسب با نشأه‌اش از پروردگار خود سؤال مى‌كند و با دعايى كه لايق آن حضرت است دعا مى‌كند به خوبترين صفات و زيباترينش و شريف‌ترين آيات و كامل‌ترينش. پس اين دعا از لسان حالش به زبان قالش و از باطنش به گفتارش سرايت مى‌كند و مى‌گويد: «اسْئَلُكَ مِنْ بَهائِكَ بَابْهاهُ» و همچنين در ديگر فقرات دعا.

و سؤال در حضرت «الهى» طورى است كه با سؤال در حضرت «غيب مقيّد» فرق دارد، و آن هم با سؤال در «شهادت» فرق دارد و خواسته‌ها نيز به مناسبت نشأه‌ها با همديگر تفاوت دارد، چنانكه در

______________________________
[1] فان «ن» اشارة إلى الملائكة المهيمنة الذين استغرقوا في ذاته تعالى و يكون لهم بمشاهدة جماله و تجليات ذاته هيمان، و لهذا كانت صورته الكتبية أقرب إلى الدائرة التامة و كان طرفاه متوجها إلى السماء و كانت كالمتحير حول النقطة المركزية: «به اين توجيه كه: نون اشاره باشد به ملائكه مهيمنه‌اى كه در ذات خداى تعالى مستغرقند و در اثر مشاهده جمال و تجليات ذات در حال هيمان و سرگشتگى مى‌باشند، و از اين جهت صورت نوشتن «ن» به دائره تمام نزديكتر است و دو طرفش متوجه به بالا كه رمز آسمان است مى‌باشد و مانند آن است كه گويى در اطراف نقطه مركزى حيران و سرگردان است.» (متن عربى از مؤلف رضوان اللّه عليه)