اسماء الهى كه همه آنها به اسم اعظم باز مى‌گردند، و لذا به دنبال آن مى‌گويد: «اجابتم كن اى اللّه» كه اجابت را از اسم اعظم مى‌خواهد، زيرا اسم اعظم است كه حافظ مراتب اوست و او را تحت تربيت خود گرفته و نمى‌گذارد دست دزدان راه و وسوسه كنندگان در دلش به او راه يابد. و چون اجابت خواستن از اللّه اشاره به آن است كه اسم اعظم الهى است كه به همه اسماء احاطه دارد و اوست اجابت كننده در اول و آخر و اوست ظاهر و باطن، افتتاح سخن با «اللّهمّ» (به معنى يا اللّه) كرد و ختم سخن را نيز با اللّه كرد و گفت: «فأجبنى يا اللّه.» پايان آنچه مى‌خواستيم از شرح اين دعا؛ و سپاس خداى را در اول و آخر و در ظاهر و باطن، و درود خدا بر محمّد و اولاد پاكش باد.

به تاريخ يكهزار و سيصد و چهل و هفت هجرى قمرى اين شرح پايان يافت.

تذكر:

به منظور حفظ مقام ادب نسبت به استاد الهى و امام امت اسلامى ايران جملاتى از آخر كتاب ترجمه نشد كه اين گونه تعبيرات از زبان خود آن حضرت زيباست و ما را نرسد كه چنين جسارتى در ترجمه آن داشته باشيم. و الحمد للّه أولا و آخرا.

ترجمه اين سفر شريف در هشتم ماه شعبان 1400 هجرى قمرى انجام يافت.

العبد المفتاق إلى رحمة ربه: السيد احمد الفهرى []