اللَّهُمَّ انّى اسْئَلُكَ مِنْ مَنِّكَ بِاقْدَمِهِ، وَ كُلُّ مَنِّكَ قَديمٌ، اللَّهُمَّ انّى اسْئَلُكَ بِمَنِّكَ كُلِّهِ.

[ 20] «بار الها از تو سؤال مى‌كنم به قديم‌ترين منّت تو، و همه منّت‌هاى تو قديم است، بار الها از تو سؤال مى‌كنم به همه منّت‌هايت.»

تلازم قديم بودن منت با قديم بودن فيض‌

اين جمله دعا صريح‌ترين شاهد است بر آنچه پيشوايان حكمت متعاليه و صاحبدلان از اهل معرفت بر آنند كه فيض حق تعالى قديم است، زيرا خداى تعالى منّت بر موجودات نهاد كه به آنان افاضه وجود فرمود، بلكه وجودى كه از اوست آن وجود منبسط بر هياكل ممكنات است، و آن وجود بدان اعتبار كه ظل قديم است خود نيز قديم است به قديمى او، و حكمى از براى خود او و ذات او نيست بلكه اصلا ذاتى ندارد تا حكمى داشته باشد، هر چند از جهت يلى الخلقى حادث است به حدوث ممكنات.

پس حدوث و تغير و زوال و پوسيدگى و هلاكت از طبايع ماهيات‌