احينى ما علمت الحياة خيرا لى و توفّنى اذا علمت الوفاة خيرا لى اللّهمّ انّى اسألك خشيتك فى الغيب و الشّهادة و أسألك كلمة الحقّ فى الرّضا و الغضب و اسألك القصد فى الغنى و الفقر و اسألك نعيما لا يبيد و قرّة عين لا تنقطع و اسألك الرّضا بعد القضاء و برد العيش بعد الممات و اسألك النّظر الى وجهك الكريم و شوقا الى لقائك فى غير ضرّاء مضرّة اللّهمّ زيّنا بزينة الايمان، اللّهمّ اجعلنا هداة مهتدين.

استاد امام [رحمه اللّه‌[1]] گويد [كه‌] شوق [از جاى‌[2]] برخاستن دل بود بديدار محبوب‌[3] [و شوق بر قدر محبّت بود[4]].

از استاد ابو على [دقّاق‌] شنيدم كه ميان شوق و اشتياق فرق كرد[5] و گفت شوق بديدار بنشيند و اشتياق بديدار بنشود[6].

[و در اين معنى گفته‌اند:

نصرآبادى گويد همه خلقانرا[7] مقام شوق است و [هيچكس را[8]] مقام اشتياق نيست و هركه اندر حال [اشتياق‌] شد جائى رسد كه او را نه اثر ماند و نه قرار[9].

[1] - مب: ندارد.

[2] - مب: ندارد.

[3] - مب: و آرزومندى بديدار دوست.

[4] - مب: ندارد.

[5] - مب: كى گفت فرق بود ميان شوق و اشتياق.

[6] - مب: به ننشيند.

[7] - مب: خلق را همه.

[8] - مب: ندارد.

[9] - مب: هايم در آن كار چنان شود كى ويرا نه قرارگاهى ماند و نه اثرى.