جوانى شد و اين‌[1] جوان اندر [حال‌[2]] نزع بود پيغامبر گفت صلّى اللّه عليه و سلّم‌[3] خويشتن را چون مى‌يابى گفت اميد ميدارم بخداى و مى‌ترسم از گناهان خويش پيغامبر صلّى اللّه عليه و سلّم‌[4] گفت اميد و ترس اندرين‌وقت، جمع نيايد اندر دل مؤمنى‌[5] الّا خداوند[6] تعالى آنچه اميد ميدارد بدهد [ش‌[7]] و از آنچه مى‌ترسد [ويرا[8]] ايمن گرداند[9].

[استاد امام رحمه اللّه گويد[10]] حال ايشان، بوقت نزع، مختلف بود[11] بعضى از ايشان غالب [حال‌] هيبت بود و بعضى را غلبه، رجا بود و بعضى را كشف كند[12] [در آن حال كه او را سكون واجب كند و ظنّ نيكو].

ابو محمّد جريرى گويد اندر نزديك جنيد بودم بوقت‌[13] نزع، روز آدينه و روز نوروز بود[14] و وى قرآن همى‌خواند [و قرآن‌[15]] ختم كرد[16] گفتم اندرين حال يا ابا القاسم‌[17] گفت اوليتر از من باين كيست‌[18] و هم اكنون‌

[1] - مب: و آن.

[2] - مب: ندارد.

[3] - مب: پيغامبر 7 ويرا گفت.

[4] - مب: اميد بخداى همى‌دارم و از گناه خويش مى‌ترسم.

[5] - مب: در دل مؤمنى جمع نشود در چنين‌وقت.

[6] - مب: كى خداى.

[7] - مب: ندارد.

[8] - مب: ندارد.

[9] - مب: كند.

[10] - مب: ندارد.

[11]- مب: اما اين طايفه را حال در وقت نزع مختلف بوده است.

[12] - مب: بود.

[13] - مب: شدم در حال.

[14] - اصل: روز آدينه بود روز نوروز.

[15] - مب: ندارد.

[16] - مب: تا ختم كرد.

[17] - مب: و من گفتم يا ابا القاسم درين‌وقت قرآن همى‌خوانى.

[18]- مب: بدين كى خواهد بود.