بود و شرم دارد كه از مردمان خواهد و مردمان او را ندانند كه صدقه بوى دهند[1].

[استاد امام ابو القاسم رحمه اللّه گويد آنك گفت شرم دارد كه سؤال كند يعنى از خداى شرم دارد نه از مردمان.

و گفته‌اند درويشى شعار اوليا بود و پيرايه اصفيا و اختيار حقّ سبحانه و تعالى خاصگان خويش را از اتقيا و انبيا عليهم السّلام و درويشان گزيدگان خداى‌اند از بندگان او و موضع رازهاء او، اندر ميان خلقان او و خلق را سبب ايشان نگاه ميدارد و ببركه ايشان روزى همى‌دهد و درويشان صابر هم‌نشينان خداى باشند در قيامت و چنين خبر آمده است از رسول صلّى اللّه عليه و سلّم.

عمر خطّاب رضى اللّه عنه گويد كه پيغامبر صلّى اللّه عليه و سلّم گفت هر چيزى را كليدى است و كليد بهشت دوستى درويشان است و درويشان صابر هم‌نشينان خداى تعالى باشند روز قيامت.

گويند روزى مردى ده هزار درم نزديك ابراهيم ادهم آورد نپذيرفت، گفت ميخواهى كه نام من از ديوان درويشان بيرون كنى بدين ده هزار درم.

معاذ النسفى‌[2] گويد خداى هيچ قوم را هلاك نكند بهرچه كند تا آنگاه كه درويشانرا حقير ندارد و با ايشان خوارى نكند.

و نيز گفته‌اند اگر درويش را هيچ فضيلت نباشد مگر آنك فراخى جويد و نرخ ارزان خواهد مسلمانانرا، آن كفايت بود از بهر آنك او را ببايد خريد و توانگر را ببايد فروخت، اين عوامّ درويشان باشند، خاص ايشانرا بنگر كه چه باشد.

يحيى بن معاذ را پرسيدند از درويشى گفت حقيقت وى آن بود كه جز بخداى مستغنى نگردد و رسم آن بود كه سبب ويرا نبود.

[1] - مب: مسكين آنست كى. ناقص است. اصل: مطابق متن عربى است.

[2] - اصل: ابراهيم السيفى. مطابق متن عربى اصلاح شد. نسخه بغداد: معاذ بن جبل النسفى.