يتولّى الصّالحين و يك لحظه او را بخويشتن‌[1] بازنگذارد [بلكه او را حق عزّ اسمه در حمايت و رعايت خود بدارد[2]]. و ديگر معنى آن بود كه بنده بعبادت و طاعت حق سبحانه و تعالى قيام نمايد بر دوام و عبادت او بر توالى باشد كه هيچ گونه بمعصيت آميخته نباشد[3] [و اين هر دو صفت واجب بود تا ولى ولى باشد و واجب بود ولى را قيام نمودن بحقوق حق سبحانه و تعالى بر استقصا و استيفاء تمام و دوام نگاه داشت خداى او را در نيك و بد[4]].

و از شرائط[5] ولى آنست كه محفوظ بود همچنانك [از شرط[6]] نبى [آن بود كه‌[7]] معصوم بود و هركس كه شرع بر وى اعتراض كند او مغرور بود و فريفته‌[8].

از استاد ابو على شنيدم [رحمه اللّه‌[9]] كه گفت ابو يزيد بسطامى را صفت كردند كه فلان جاى مردى پديدار آمده است كه بولايت مى‌گويد[10] بو يزيد قصد او كرد[11] تا او را ببيند چون بمسجد آن مرد رسيد بنشست، اندر انتظار او، مرد بيرون آمد و اندر آن مسجد آب دهن بينداخت‌[12]، بو يزيد بازگشت و بر وى سلام نكرد و گفت اين مردى است كه ادبى از آداب شرع نگاه نميدارد چگونه امين بود

[1] - مب: بدو.

[2] - مب: ندارد.

[3] - مب: و ديگر فعيل بمبالغت از فاعل باشد و آن آن بود كى طاعت و عبادات را تولى كند كى عبادت او بر تولى( ظ: توالى) بود كى بهيچ معصيت آميخته نبود.

[4] - مب: ندارد.

[5] - مب: شرط.

[6] - مب: ندارد.

[7] - مب: ندارد.

[8] - مب: و هرك شريعت را بر وى اعتراض بود آنكس مغرور بود.

[9] - مب: ندارد.

[10] - مب: پديد آمده است كى دعوى ولايت مى‌كند.

[11] - مب: آنجا رفت.

[12]- مب: تا او را ببيند چون بيرون آمد آب دهن در مسجد بينداخت. اصل: بمتن عربى نزديك‌تر است.