و گفتى چگونه تسلّى بود از اندوه آنكس را كه اندوهش هر ساعت زيادت ميشود.

و گفته‌اند كه اندوه از طعام بازدارد و هم از گناه‌[1].

كسى را پرسيدند كه چه دليل بود بر اندوه مرد گفت بسيارى ناله مرد.

سرىّ سقطى گفت خواهم كه هر اندوه كه مردمانرا است جمله بر من نهادندى.

و اندر حزن بسيار سخن گفته‌اند و بيشتر بر آن‌اند كه اندوه آخرت محمود بود اما اندوه دنيا ناستوده بود مگر ابو عثمان حيرى [كه‌] گويد اندوه بهمه رويها فضيلت بود و زيادت، مؤمن را كه بسبب معصيتى نبود زيرا كه اگر تخصيص نبود تمحيص بود.

و از يكى از پيران همى‌آيد كه يكى از شاگردان او بسفر شد، گفت هر جا كه اندوهگنى را بينى از من سلام كن.

و از استاد ابو على [دقّاق‌] شنيدم كه يكى از پيران فرا آفتاب همى‌گفت آنگاه كه فرو خواست شد كه امروز بر هيچ اندوهگنى تافتى.

و هرگز هيچكس حسن بصرى را نديدى مگر پنداشتى كه بنوئى ويرا مصيبتى افتادست.

وكيع گويد كه چون فضيل فرمان يافت اندوه از پشت زمين برخاست. كسى از گذشتگان گويد نفيس‌ترين چيزها كه بنده اندر صحيفت خويش ياود از نيكوئيها اندوه بود.

فضيل عياض گويد پيران گفته‌اند بر هر چيزى زكوة است و زكوة عقل درازى اندوه بود.

ابو الحسين ورّاق گويد از ابو عثمان پرسيدم روزى، از اندوه گفت اندوهگن را پروا نبود كه از اندوه خود بپرسد، بكوش تا اندوه بدست آرى، آنگاه هرچند كه خواهى مى‌پرس.

[1] - متن عربى: و الخوف يمنع من الذنوب. و خوف از گناه بازدارد.