[پس سى سال ديگر درنگ كردم دلم نشنيد الّا از زبانم‌].

و يكى از مردمان گفتست زبانت از سخن دلت بنرهد، و اگر خاك‌[1] شوى از حديث نفس رهائى نيابى. و اگر همه جهدها بكنى روح تو با تو سخن نگويد زيرا كه پوشنده رازست.

و گفته‌اند زبان جاهل كليد هلاك وى بود.

و گفته‌اند محبّ چون خاموش بود هلاك شود و عارف چون خاموش بود پادشاه گردد.

فضيل عياض رحمه اللّه گويد هركه سخن از عمل شمرد سخنش اندك بود مگر آنك او را بكار بايد[2].

[1] - اصل: خاموش. مب: اين روايت را كاملا غلط ترجمه كرده است از اين جهت نقل كرده نيامد.

[2] - مب: آن گويد كه او را بكار آيد.