اندر حاصل كردن توحيد و حقيقت آن تقصير نكرده‌اند.

و ما ياد كنيم اندرين فصل از پراكنده سخن‌هاى ايشان آنچه تعلّق دارد بمسائل اصول، پس ياد كنيم بر ترتيب آن آنچه در خورد و از آن محتاج بود از او اندر اعتقادها[1] بر روى كوتاهى، إن شاء اللّه تعالى.

از شيخ ابو عبد الرحمن محمد بن الحسين السلمى رحمه اللّه شنيدم كه گفت از عبد اللّه بن موسى السّلامى شنيدم گفت از شبلى شنيدم گفت حدّ يكى كه او معروفست بيش از حدود و حروف‌[2] و اين سخنى است اطلاق او و هم خطا دارد از بهر آنك قديم سبحانه ذات او را حد نشايد و سخن او را حرف نبود[3].

رويم را پرسيدند كى نخست فريضه كه خداوند عز و جل فريضه كرد بر خلق چيست گفت شناختن از بهر آنك گفت: و ما خلقت الجنّ و الإنس إلّا ليعبدون. ابن عبّاس گويد رضى اللّه عنه ليعرفون اى كه تا بشناسند مرا.

جنيد گويد رحمه اللّه اوّل چيزيكه بنده محتاج است بدان شناخت آفريده است آفريدگار خويش را و آنك بداند محدث را احداث چون بوده است و صفت آفريننده از صفت آفريده بداند و صفت قديم ازان محدث جدا باز كند و بداند كه طاعت آفريدگار بر وى واجب است و هركه اين نشناسد نداند كى بپادشاهى كه اولى‌تر است.

[1] - متن عربى: ما يشتمل على ما يحتاج اليه فى الاعتقاد. آنچه مشتمل است بر موارد حاجت در اعتقاد.

[2] - متن عربى: الواحد المعروف قبل الحدود و قبل الحروف. و خداى يگانه آنست كه معروف باشد پيش از حدود و حروف.

[3] - مب: و اين سخن مطلق است و او هم خطا ندارد از بهر آن كى قديم سبحانه و تعالى ذات او را حد نشايد كى بود و سخن او را حرف در نگنجد. متن عربى: و هذا صريح من الشبلى ان القديم سبحانه لا حد لذاته و لا حروف لكلامه. و اين اعترافى صريح است از شبلى كه ذات قديم را سبحانه حد نيست و سخنش را حرف نيست و چنانكه واضح است هر دو مترجم باشتباه رفته‌اند.