ايمان به خدا، و سود رساندن به بندگان خدا. و همچنين دو خوى و عادت است كه بدتر از آن دو چيزى نيست: شرك به خدا، و زيان رساندن به بندگان خدا.

3- مردى به آن حضرت 6 عرض كرد: مرا سفارشى فرما كه خداوند بدان سودم بخشد، حضرت فرمود: پيوسته و بسيار بياد مرگ باش تا دنيا را از يادت ببرد، و شاكر باش تا نعمتت افزون شود، و بسيار دعا كن؛ زيرا تو نميدانى چه وقتى دعايت مستجاب مى‌شود، و ستم مكن زيرا خداوند فرمان خويش را بر يارى ستمديده رانده است، و فرموده: يا أَيُّهَا النَّاسُ إِنَّما بَغْيُكُمْ عَلى‌ أَنْفُسِكُمْ‌: «اى مردم؛ ستم و سركشى شما تنها به زيان خودتان است» (يونس: 23)، و مبادا نيرنگ كنى كه خداوند فرموده: لا يَحِيقُ الْمَكْرُ السَّيِّئُ إِلَّا بِأَهْلِهِ‌، (نيرنگ بد جز عمل‌كننده آن را فرانگيرد- فاطر: 43).

4- شما در آينده براى رياست حرص خواهيد زد، بنا بر اين اندوه و پشيمانى وبال گردنتان خواهد شد، پس چه خوب شير دهنده‌اى و چه بد از شير بازگيرنده‌اى است‌[1] 5- ملّتى كه تصدّى امور اجتماعى خويش را به زنى وانهد هرگز كامياب نخواهد شد.

6- از آن حضرت 6 سؤال شد: كدام ياران برترند؟ فرمود: آنكه هر وقت ياد شدى ياريت كند، و هر وقت فراموش شدى تو را به ياد آورد. و پرسيده شد: كدام گروه از مردمان بدترند؟ فرمود: دانشمندان فاسد.

7- پروردگارم مرا به نه (9) چيز سفارش فرمود: اخلاص: در نهان و آشكارا، دادگرى: در حال خوشنودى و خشم، ميانه‌روى: به وقت فقر و ثروت، و گذشت از آنكه بر من ستم كرده، و بخشيدن به آنكه از من دريغ داشته، و پيوند با كسى كه رابطه خويش از من بريده، و اينكه سكوتم: انديشه باشد؛ و گفتارم: ذكر؛ و نگاهم عبرت باشد.

[1] شايد مراد از« المرضعة» حسن روى كردن رياست و از« الفاطمة» زشتى روگرداندن آن باشد، چرا كه آن در ابتدا خوبيهايش را آشكار و زشتيهايش را پوشيده مى‌دارد، و زمانى كه از آدمى روى برتافت؛ وبال و تحمّل أفسوس را باقى مى‌گذارد.