هراس بزرگ آن روز آسوده و ايمنش بدارد [آن سه چيز عبارت است از]: 1- آنكه به مردم همان دهد كه از ايشان براى خود توقّع دارد، 2- و ديگر اينكه قدم از قدم برندارد تا دريابد كه آيا آن طاعت خدا است يا نافرمانى او، 3- و اينكه هيچ عيبى را تا از خود برطرف نساخته برادر همكيشش را بدان سرزنش نكند. و براى آدمى همين بس كه سرگرم شدن به عيوب شخصى او را از عيبجوئى مردم وادارد.

33- هيچ چيز نزد خداوند پس از شناخت او محبوبتر از پارسائى در خوردن و پاكدامنى نيست. و هيچ چيز در نزد خدا محبوبتر از اين نيست كه مورد درخواست و روا شدن حاجت قرار گيرد.

34- آن حضرت به فرزند خود امام باقر 7 فرمود: هر كس كه از تو درخواست خيرى كرد حاجتش را روا كن، اگر اهل آن بود بجا انجام داده‌اى، و اگر اهل آن خير نبود تو خود كه اهل آنى، و اگر فردى از سمت راستت تو را دشنام گفت؛ بعد بسمت چپت رفته و از تو عذرخواهى كرد عذرش را بپذير.

35- انجمن و محفل افراد صالح دعوت به نيكى و صلاح كند، و آداب دانشمندان موجب افزايش عقل است. و فرمانبرى و طاعت صاحبان امر (يعنى امامان معصوم عليهم السّلام) كمال عزّت مى‌باشد. و طلب رشد ثروت كمال مردانگى است.

و راهنمائى مشورت‌كننده اداى حقّ نعمت است. و خوددارى از آزار ديگران كمال عقل و مايه راحت جسم در دنيا و آخرت است.

36- آن حضرت هنگام تلاوت اين آيه: وَ إِنْ تَعُدُّوا نِعْمَتَ اللَّهِ لا تُحْصُوها، يعنى: «و اگر [بخواهيد] نعمت خدا را بشمريد، آن را شمار نتوانيد كرد- ابراهيم:

34» مى‌گفت: پاك و منزّه است خدائى كه در هيچ كس شناخت نعمت خود را مقرّر نفرمود جز آنكه او بفهمد توان معرفت نعمتهاى او را ندارد، همچنان كه در هيچ كس از شناخت دركش را بيش از اين نداده كه بداند قادر به درك او نيست.

پس خداى عزّ و جلّ شناخت عارفان را در پرتو كوتاهى از شناخت خود قدردانى فرموده، و اين اقرار به عجز را شكر و سپاس آن شناخته، همان گونه كه علم دانشمندان را به اين مطلب كه آنان او را درك نمى‌كنند ايمان قرار داد، چه او به گنجايش فكر و حدّ فهم مردم واقف است كه آن از اين اندازه تجاوز نمى‌كند.

37- پاك و منزّه است خدائى كه اقرار به نعمت خود را حمد و سپاس شناخته. منزّه و پاك است آن خدائى كه اقرار به درماندگى از شكر را بجاى سپاسگزارى پذيرفته است.