با اخطار و انذار بازداشته است، اگر بندگان تصميم به اطاعت خدا گيرند هيچ مانعى نداشته و ندارند، و اگر به ارتكاب گناهى كشيده شوند، چنانچه خدا بخواهد بر آنان منّت نهد مى‌تواند مانع از بجا آوردن آن گناه شود، و چنانچه مانع نشود او نيست كه ايشان را بر انجام آن گناه كشانده، و بر خلاف ميل بدان وادار ساخته باشد، بلكه باز هم بر ايشان منّت نهاده كه آنان را بينا ساخته و آگاه نموده، و بر حذر داشته (اخطار داده)، و امر و نهى فرموده. نه خميره جانشان را- همچون فرشتگان- با اوامر خود سرشته است، و نه بر آنچه ايشان را نهى كرده، مجبورشان ساخته. و حجّت رسا از آن خدا است، پس اگر مى‌خواست همه شما را راه مى‌نمود، و درود بر آن كس كه راه راست را پيروى كند».

يك اندرز

به يقين بدانيد! كه خداوند شما را بيهود و عبث نيافريده، و بحال خود رهايتان نساخته، سرآمد عمرتان را ثبت كرده، و قوت و روزى شما را در ميانتان پخش كرده، براى آنكه هر صاحب خردى جايگاه خود را بشناسد، و بداند كه آنچه در تقدير اوست به او خواهد رسيد؛ و آنچه از او دريغ داشته شده هرگز به او نمى‌رسد، شما را از روزى دنيا كفايت فرموده، و براى عبادت و پرستش خود خاطرتان را آسوده ساخته، و بر سپاسگزارى تشويق نموده، و يادآورى و ذكر خود را بر شما مقرّر داشته، و به پرهيزگارى- كه نهايت خشنودى اوست- سفارش كرده. تقوا راه ورود هر توبه و بازگشت؛ و در افق اعلاى هر خرد و دانائى، و مرتبه عالى هر كردارى است. پرهيزگاران در پرتو رعايت تقوا رستگار شدند.

خداوند تبارك و تعالى فرمايد: إِنَّ لِلْمُتَّقِينَ مَفازاً، يعنى: «همانا رستگارى از آن افراد پرهيزگار است- نبأ: 31»، و نيز فرمايد: وَ يُنَجِّي اللَّهُ الَّذِينَ اتَّقَوْا بِمَفازَتِهِمْ لا يَمَسُّهُمُ السُّوءُ وَ لا هُمْ يَحْزَنُونَ‌، يعنى: «و خداوند كسانى را كه پرهيزگارى كردند با رستگارى و كاميابيشان برهاند، كه نه بدى بديشان رسد و نه اندوهگين شوند- زمر: 61». پس اى بندگان خدا، از خدا پروا كنيد، و بدانيد هر كس از خدا پروا كند [همو] راه بيرون شدن از هر گرفتارى را برايش پديد آرد، و در كارش وى را راهنمائى كند، و حجّت و برهانش را چيره سازد، و روسفيدش گرداند، و به آرزويش برساند. [آرى، اينان‌] با كسانى خواهند بود كه خدا نعمتشان داده: از پيامبران، و راستى پيشگان، و شهيدان و صالحان، و ايشانند ياران خوب و همنشينان عالى.