او كه از سال 304 هجرى به اين سمت منصوب گشت، تا مدّت 22 سال از جانب امام به عنوان مرجع شيعيان عمل نمود.

4) على بن سمرى: پس از آنكه حسين بن روح دار فانى را وداع گفت، امام مهدى (عج) على بن سمرى را به عنوان جانشين او منصوب كرد، او سه سال در اين منصب باقى ماند و چون وفاتش نزديك شد از آن حضرت در باره جانشين خود پرسش كرد، امّا امام 7 او را آگاه كرد كه پس از وفات او دوران غيبت صغرى پايان يافته و كسى جانشين او نخواهد بود.

غيبت كبرى‌

: در طول هفتاد سال غيبت صغرى اين چهار دانشمند اسلام‌شناس به نيابت از امام به امور امّت رسيدگى مى‌كردند و در موارد لازم مستقيما از امام دستور مى‌گرفتند و نقش رهبرى امّت را به عهده داشتند، چه بسا اين مدّت براى آمادگى امّت جهت گزينش رهبران خود در دوران غيبت كبرى كافى بوده است، يعنى امّت در اين مدّت آماده شدند تا از ميان فقهاء كسانى را كه از نظر خصوصيّات به نوّاب اربعه نزديكتر باشند براى رهبرى خود انتخاب كنند و حكمت اين امر در اين است كه ارتباط الهى از وحى به وصايت و از آن به نيابت خاصّه و پس از آن به نيابت عامّه درجه بندى مى‌گردد.

در عصر غيبت كبرى مسلمانان بايد به فقيهان عادلى كه بر طبق مقياسهاى عمومى به شايستگى آنها معرفت يافته‌اند، مراجعه كنند، وظيفه مسلمانان، انتظار و دعا براى فرج امام زمان (عج) است، در اين دوران اگر چه ارتباط امام عصر ارواحنا له الفداء با اولياء خدا به اشكال گوناگون ادامه دارد، ليكن هيچ كس نمى‌تواند ادّعا كند كه با امام ارتباط مستقيم دارد و چنان كه كسى زبان به چنين ادّعايى بگشايد مسلمانان وظيفه دارند كه او را تكذيب نمايند.

امام عصر (عج) در اين زمان در ميان ما حضور دارند و كليه اعمال ما تحت نظارت مستقيم آن حضرت قرار دارد و آن حضرت لحظه‌اى از احوال شيعيان خود غافل نيست و در عبادات خود براى بهبود وضع آنها به درگاه الهى تضرّع مى‌نمايد، در ميان مردم بطور ناشناس زندگى كرده و در اجتماعات آنها حضور مى‌يابد، امّا به جز عدّه معدودى از اولياء الهى هيچ كس آن حضرت را نمى‌شناسد و توفيق زيارت جمال بى‌مثالش را نمى‌يابد.