نمود و در محضر خود بسيارى از دانشجويان و طالبان علم را از سرچشمه علوم امامت سيراب فرمود، نطفه تأسيس دانشگاه علوم اسلامى را منعقد كرد و به همين دليل به لقب باقر العلوم، يعنى شكافنده دانشها ملقب گرديد.

در آن ايّام عمر بن عبد العزيز اصلاحاتى را در رأس هرم قدرت انجام داد و تا اندازه‌اى نيز به توفيقات جزئى در اين راه نايل شد، امّا او بسيار دير به روى كار آمده بود، چون گروههاى اسلامى كه با حكومت اموى سر ستيز داشتند، تا عمق امّت اسلامى ريشه دوانيده بودند و فريب اين بازى سياسى را نمى‌خوردند، در رأس اين گروهها بايد از شيعيان اهل بيت : نام برد، آنها با آگاهى ناشى از فرهنگ قرآن مى‌دانستند كه حكومت ارثى نيست و نمى‌توان آن را با زور بدست آورد، بلكه خليفه و حاكم بايد از جانب خداوند تعيين شود، هر چند كه عمر بن عبد العزيز فدك يعنى ارثيه بنى فاطمه (س) را به آنان باز پس داد، امّا امام سجاد 7 و شيعيان آن حضرت اين امر را براى اثبات حقانيّت نظام باور نداشتند، چون بنياد نظام از اساس بر باطل قرار داشت و حكومت حقّ ايشان نبود، يعنى حكومت عمر بن عبد العزيز نه بر نص خدا و رسول 6 متّكى بود و نه بر اجماع مسلمين و موضع امام باقر 7 در برابر عمر بن عبد العزيز اين گونه بود كه از فرصت بدست آمده در آن دوران براى تبليغ مكتب و نصيحت كارگزاران به خوبى استفاده مى‌كرد و بدون به رسميّت شناختن نظام اموى، مى‌كوشيد تا اوضاع امّت را تا آنجا كه ممكن بود اصلاح كند.

از سوى ديگر بنى اميّه به جهت بازتابهاى منفى ماجراى عاشورا، از كشتن خاندان على 7 به صورت آشكارا امتناع مى‌ورزيدند، و ائمه 7 نيز به نوبه خود شرايط را براى ايجاد يك انقلاب و نهضت خونين مناسب نمى‌ديدند، ولى به شيوه ديگر با دستگاه اموى مبارزه مى‌كردند، ما به عنوان نمونه به روايتى مفصّل در اين باب مى‌پردازيم، از امام صادق 7 روايت شده است كه فرمود: در يكى از سالها هشام بن عبد الملك به سفر حج رفت، در اين سال من و پدرم محمد بن على 7 نيز به حج رفتيم، پدرم فرمود: سپاس خدايى كه به حقّ محمد 6 را به پيامبرى برگزيد و ما را بواسطه او گرامى داشت، ما برگزيدگان خداوند بر خلق و بهترين بندگان و خلفاى او هستيم، خوشبخت كسى كه از ما پيروى كند و تيره روز آن كس كه با ما به دشمنى و ستيزه‌جوئى برخيزد.