مى‌بايست به حكم حقّ در بستر بيمارى شاهد به شهادت رسيدن همه اعضاى ذكور خانواده خود باشد و خود در كنار زنان اهل بيت امام حسين 7 به اسارت رود، اسارتى كه به فرموده امام مهدى (عج) دشوارترين مصيبت اهل بيت : است، زيرا شهادت سيره همه ائمه 7 است، لكن اسارت امرى بى‌سابقه و بى‌نظير در آن خاندان گرانقدر مى‌باشد.

امام سجاد 7 در آن دوران با جسمى رنجور بار سنگين غل جامعه را بر گرده ناتوان خود كشيد و اين زنجير گران آنقدر بر جسم آن حضرت صدمه وارد كرده بود كه تا پايان عمر اثر آن بر گردن و شانه‌ها و پاى امام وجود داشت.

به هر حال امام پس از واقعه عاشورا در كنار عمه بزرگوار خود زينب كبرى (س) مسئوليّت پيام رسانى عاشورا را بر عهده گرفت، پيام عاشورا، پيام خون و قيام بود، آن حضرت در همين رابطه تنها سه روز بعد از عاشورا خطبه آتشينى در جمع كوفيان ايراد كرد و حسّ همدردى مردم را تحريك نمود و از دلهاى غبار گرفته آنان زنگار ترس و ترديد را زدود، در اين خطبه كوبنده حضرت سجاد 7 پس از حمد و سپاس به درگاه الهى و ستودن پيامبر و پدران بر حقّ خود فرمود: (اى مردم، هر كس مرا مى‌شناسد به خوبى مى‌داند، من كيستم و آنكه مرا نمى‌شناسد، اينك خودم را به او معرفى مى‌كنم، من على بن حسين بن على هستم، من فرزند كسى هستم كه در كنار رود فرات تشنه لب، سر بريده شد، من پسر كسى هستم كه حرمتش درهم دريد و ثروتش به يغما رفت، پس شما با كدامين ديده به رسول خدا 6 مى‌نگريد، آن هنگام كه به شما مى‌فرمايد: عترتم را كشتيد و حرمتم را دريديد، پس از امّت من نيستيد) سپس بر فراز منبر گريست و همه اهل مجلس را به گريه واداشت [1] و نيز در بارگاه ابن زياد به پا خاست و فرمود: (بزودى ما و شما در پيشگاه خداوند خواهيم ايستاد و مورد پرسش واقع مى‌شويم، آنگاه شما چه پاسخى خواهيد داد؟) در بارگاه يزيد ملعون نيز امام آنچنان كلمات كوبنده و آتشينى ايراد نمود كه يزيد بد كاره قصد جان حضرت را كرد و امام در پاسخ او فرمود: (آيا مرا به قتل تهديد مى‌كنى، مگر نمى‌دانى كه قتل عادت ما اهل بيت و شهادت كرامتى از ناحيه خدا براى ماست؟)

[1] ناسخ التواريخ، جلد دوّم.