8 فرمود: (خدايا من اين دو را دوست دارم، پس تو نيز آنها و دوستدارانشان را دوست بدار)، اين سخنان فقط از محبّت پدر و فرزندى نشأت نمى‌گرفت، بلكه همان طور كه پيامبر اكرم 6 به عمران فرمود، اين علاقه، محبّتى خدايى و الهى بود كه از عشق و محبّت به پروردگار نشأت مى‌گرفت.

عنايت و توجه پيامبر همواره شامل امام حسن و امام حسين 8 بود و مردم را همواره به دوستى و تبعيّت آنان فرا مى‌خواند، پس ما هرگز نمى‌توانيم در مطلب ترديدى به خود راه دهيم كه خانواده و پروردگان رسول خدا از هر كس ديگر نسبت به جانشينى آن حضرت سزاوارترند.

وفات پيامبر 6 و ماجراهاى پس از آن‌

: در سال يازدهم هجرى در حالى كه امام حسن 7 هشت ساله بود، رسول گرامى اسلام 6 به ملكوت اعلى پيوست، اين حادثه همان طور كه عالم اسلام را داغدار كرد، در قلب كوچك امام حسن نيز زخمى عميق و التيام ناپذير باقى گذاشت، و وقتى مسلمانان بعد از وفات پيامبر 6 دچار انحراف شدند و خلافت را كه حقّ مسلّم على 7 بود از او سلب كردند، خشم و اندوه سراسر وجود مقدس امام حسن 7 را فرا گرفت، او در همان دوران ستمها و بى‌وفائيهاى مردم را نسبت به مادر بزرگوار خود مى‌ديد و اندوه و غصّه جسم كوچك او را ذوب مى‌كرد، شهادت مادر نيز ضربه جانگدازى ديگر بود كه در عين دشوارى و شدّت، فولاد وجود آن حضرت را در كوره آزمايشى ديگر گداخت و آبديده نمود، امام حسن 7 كم كم از پدر صبر و گذشت در برابر جاهلان امّت را مى‌آموخت، در دوران بيست و پنج ساله بعد از وفات پيامبر تا زمان خلافت امام على 7، امام حسن 7 در كنار پدر با حلم و پايمردى به امر استحكام پايه‌هاى دين و تربيت شيعيان راستين اشتغال داشت، وقتى سرانجام در زمان عثمان آتش قهر و انقلاب مردم شعله‌ور شد و عثمان را از تخت خلافت سرنگون كردند و او را به قتل رسانيدند، مردم تنها راه چاره را در باز گرداندن خلافت به محور اصلى آن ديدند و همگى بر خلافت امير مؤمنان 7 اجتماع كردند، امّا پس از مدّت كوتاهى همه كسانى كه به طمع رسيدن به پست و مقام در كنار امام قرار گرفته بودند با مشاهده عدل علوى تاب مقاومت نياوردند و بناى پيمان‌شكنى و نقض بيعت نهادند و با همراه كردن همسر پيامبر، عايشه، جنگ جمل را به راه انداختند،