داشته و آن كه مرا دوست بدارد، خداوند را دوست داشته و هر كه خداوند را دوست بدارد، خداى او را به بهشت وارد مى‌كند و هر كه با اين دو دشمنى بورزد، با من به دشمنى برخاسته و هر كه با من دشمنى كند، خداوند بر او خشم مى‌گيرد و هر كه خداوند بر او خشم بگيرد، او را به آتش دوزخ وارد مى‌كند). و بارها در حضور مردم مى‌فرمود: (حسن و حسين هر دو امامند، چه قيام كنند و چه قعود نمايند).

چندين بار در هنگام اقامه نماز وقتى رسول خدا 6 در حال سجده بود، مردم مشاهده كردند، سجده پيامبر بسيار طولانى شد، بعد از اتمام نماز از علّت آن سؤال كردند، پيامبر 6 فرمود: هنگام سجده حسن آمد و بر گردنم سوار شد، نمى‌خواستم او را به اجبار پايين آورم، بنا بر اين آنقدر صبر كردم تا او خود از گردنم پايين آمد.

بار ديگر رسول خدا 6 در روى منبر مشغول سخنرانى بود، ناگهان حسن و حسين از گوشه مسجد آمدند، در حالى كه نزديك بود پايشان بلغزد، رسول خدا سراسيمه از منبر فرود آمد و به سوى آن دو شتافت و آنها را در آغوش گرفت و بر فراز منبر برد و يكى را روى زانوى راست و ديگرى را روى زانوى چپ نشانيد و آنگاه فرمود: (خداوند تعالى راست فرمود كه اموال و اولاد شما فتنه و وسيله آزمايش شما هستند، من به اين دو طفل نگريستم كه راه مى‌رفتند و مى‌لغزيدند، نتوانستم تحمّل كنم تا آنكه سخنم را نيمه تمام رها كردم و آنها را بر فراز منبر آوردم)، بسيار اتّفاق مى‌افتاد كه پيامبر حسنين را بر شانه‌هاى خود سوار مى‌كرد و در كوچه‌هاى مدينه در برابر چشم مردم راه مى‌رفت و مى‌فرمود: (نعم الراكب و المركوب: چه مركب و چه سوار خوبى!).

عمران بن حصين از رسول خدا 6 نقل مى‌كند: هر چيز در دل جايگاهى دارد، امّا هيچ چيز در دل من از جايگاهى كه اينها دارند، برخوردار نيست.

عمران مى‌گويد: اى رسول خدا 6 تا اين حدّ آنان را دوست داريد؟

پيامبر 6 فرمود: اى عمران، از اين هم بالاتر، چون خداوند مرا به محبّت‌ورزيدن اين دو فرمان داده است.

سلمان فارسى نيز از رسول خدا 6 روايت كرده است كه در باره حسنين‌