تكفين آن حضرت اهتمام نمود، ليكن در گوشه‌اى ديگر از شهر مدينه توطئه‌اى در حال شكل‌گيرى بود.

بايد دانست كه پس از وفات پيامبر 6 سه خط عمده سياسى در جزيرة العرب وجود داشت:

1- خط امام على 7 كه بسيارى از انصار و بعضى از مهاجران با آن همسو بودند، 2- خط ساير مهاجران و بعضى از انصار، 3- خط بنى اميّه به رهبرى ابو سفيان.

خط سوّم، على رغم مطرود بودن به علّت وجود مردان قوى و مقتدر و ثروتهاى بسيار، نقش مهمّى در رويدادهاى بعدى داشت، اين خط ابتدا كوشيد با خط اوّل هم پيمان شود، امّا على 7 كه در راه خدا مردى انعطاف ناپذير و قاطع بود از ائتلاف با آنها خود دارى كرد و به اين ترتيب خط دوّم كه از نفوذ و تسلّط بيشترى برخوردار بود توانست با سوء استفاده از موقعيّت وفات پيامبر 6 بر جزيرة العرب مسلّط شود و از ساير مردم براى خليفه اوّل بيعت گرفتند.

امام على 7 پس از اين واقعه نخواست شمشير بردارد و از حقّ خود دفاع كند و اين امر دو علّت داشت:

1- اينكه ياران حضرت آمادگى لازم براى چنين مقابله‌اى را نداشتند.

2- بيم آن مى‌رفت كه نهال اسلام كه هنوز كاملا پا بر جا نگشته بود، با خطر مواجه شده و از اساس ريشه كن شود و تازه مسلمانان راه ارتداد در پيش گيرند.

البته امام در صدد مطالبه حقّ خويش برآمد و شبانه همراه حسنين و حضرت زهرا (س) نزد مهاجران و انصار رفته و آنان را به وصيّت پيامبر تذكّر مى‌داد، امّا اغلب آنان از بيم جان خود، اگر چه با زبان بر حقّ بودن امام 7 را اعتراف مى‌كردند، امّا در عمل از يارى او عذر مى‌خواستند و به جز چهار يا پنج نفر از ياران خالص كسى حاضر به جانفشانى در راه امام 7 نبود، (سلمان، ابو ذر، عمّار، مقداد)، همين عدّه اندك بنا به فرمايش امام 7 به سوى ابو بكر رفتند و آنچه از رسول خدا 6 در باره امام على 7 شنيده بودند براى او باز گفتند تا حجّت امير المؤمنين محكم‌تر شده و جاى عذرى براى او باقى نماند، آنها با كمال شجاعت و صراحت در حضور شيخين از حقانيّت امام على 7 دفاع كردند و يك به يك حجّتهاى خود را باز گفتند و ابو بكر بر فراز منبر خاموش نشسته بود، عاقبت گفت: (من خلافت شما را به عهده گرفته‌ام،