يعنى همان طور كه مشركين مكّه مانع از داد و ستد كاروانها با مسلمين مى‌شدند، پيامبر نيز مانع عبور كاروانهاى تجارى بسوى مكّه گشت، چون كاروانهاى شام كه قصد مكّه داشتند به ناچار مى‌بايست از تنگه‌اى ميان درياى سرخ و مدينه بگذرند، پيامبر هم گروهى از افراد مسلّح را در اين تنگه گماشت تا مانع از عبور كاروانها شوند و گاهى درگيرى با اين كاروانها به نفع مسلمين تمام شده و غنائمى براى مسلمانان بدست مى‌آمد و مسلمانان به اين غنائم نياز فراوان داشتند، چون كفّار مكّه اموال مسلمانان مهاجر را مصادره كرده و آنها را در وضعيّت ناگوارى قرار داده بودند.

جنگ بدر

: سرانجام كفّار مكّه از اين پيروزيهاى مسلمانان و از دست دادن اموال تجارى خود به خشم آمده و به قصد مقابله و جنگ با مسلمانان به طرف مدينه حركت كردند، پيامبر 6 نيز به قصد مقابله با آنها بسوى ايشان حركت كرد و در محلّى كه چاه بدر در آنجا بود با يك ديگر رو به رو شدند، اين واقعه در سال دوّم هجرى روى داد و شمار كفّار 950 نفر بود، در حالى كه تعداد مسلمانان فقط 313 نفر بود، با اين همه از آنجا كه مسلمانان به نيروى ايمان مجهز بودند اين نبرد با پيروزى كامل مسلمين به پايان رسيد، در اين جنگ 70 نفر از سپاه كفر هلاك شدند و 14 نفر از سپاه اسلام به شهادت رسيدند، شكست كفّار مكّه موجب شد آنها كينه عميقى از مسلمانان به دل گرفته و در صدد توطئه ديگرى برآيند، آنها يكى از دلاوران نامدار خود را كه (عمير بن وهب) نام داشت به مدينه فرستادند تا پيامبر را بفريبد و او را به قتل برساند، وقتى عمير به نزد رسول خدا 6 آمد آن حضرت او را از نقشه‌اى كه در سر داشت آگاه نمود، عمير با شنيدن اين مطالب ايمان آورد و در بازگشت به مكّه به تبليغ اسلام پرداخت و به اين ترتيب دسيسه كفّار به خودشان بازگشت.

جنگ احد

: كفّار مكّه پس از مدّتها شور تصميم گرفتند سپاه قدرتمندى به فرماندهى ابو سفيان تشكيل دهند و به منظور جبران شكست بدر به سوى مدينه حركت كردند، آنها با لشكرى پنج هزار نفرى به كوه احد رسيدند و پيامبر 6 با لشكرى ششصد نفرى از مدينه به جانب احد حركت نمود، پيامبر 6 از كوه احد به عنوان سنگر و تكيه گاهى براى سپاه خود استفاده كرد و براى سدّ كردن راه نفوذ دشمن از پشت، عدّه‌اى مرد