فصل پنجم (در احوال مؤمن آل فرعون و همسر فرعون و خروج موسى 7 و قوم او از دريا و ابتلائاتى كه براى آنها پديد آمد)

خداوند تعالى در باره (حزقيل) مؤمن آل فرعون مى‌فرمايد: فَوَقاهُ اللَّهُ‌ [1] يعنى خداوند شرّ فرعونيان را از او برطرف كرد و او همراه موسى از دريا عبور نمود.

و اينكه در آيه شريفه مى‌فرمايد: النَّارُ يُعْرَضُونَ عَلَيْها غُدُوًّا وَ عَشِيًّا [2] يعنى آتش هر صبح و شام در گور بر آنها عرضه مى‌شود و آنها در عذاب هستند، امام صادق 7 مى‌فرمايد: اين امر در دنيا (برزخ) و قبل از قيامت واقع مى‌شود و آتش برزخى است.

آيا شنيده‌ايد كه خداوند تعالى مى‌فرمايد: (روزى كه قيامت بر پا شود آل فرعون وارد شديدترين عذابها مى‌شوند [3]) مراد در اينجا آتش دوزخ است كه ملائكه موكّل عذاب آنها را وارد آن مى‌كنند.

در اين خصوص مى‌گوئيم: آتش برزخ كه ارواح كفّار در فاصله مرگ تا قيامت با آن مواجه مى‌شوند در برهوت واقع مى‌شود كه محل آن واديى در حضر موت از بلاد يمن است و كفّار در آن معذّبند تا وقتى كه به دوزخ خلد و جهنم برسند، همان طور هم بهشت برزخى كه ارواح مؤمنين در فاصله مرگ تا قيامت در آن واقع مى‌شوند در محل وادى السّلام در پشت كوفه بين نجف و كربلا قرار دارد و ارواح مؤمنين با اجساد مثالى در آنجا متنعّم هستند تا زمانى كه به بهشت خلد برسند.

تفسير (امام حسن عسگرى 7) از پدران اطهرش از امام صادق 7 نقل مى‌كند:

حزقيل مؤمن آل فرعون قوم خود را بسوى توحيد الهى و نبوّت موسى و برترى محمّد 6 بر جميع انبياء الهى و همه مخلوقات و نيز برترى على بن ابى طالب و اولاد اطهرش 7 بر ساير اوصياء انبياء فرا مى‌خواند و آنها را از ربوبيّت فرعون منع مى‌كرد و خود اعلام برائت از وى مى‌نمود.

امر دعوت او در ميان مردم پيچيد و خبر به فرعون رسيد و گفتند: حزقيل مردم را به‌

[1] سوره غافر، آيه 45.

[2] سوره غافر، آيه 46.

[3] سوره غافر، آيه 46.