قلب فرعون انداخت و همسرش آسيه نيز بشدّت به آن طفل علاقه‌مند شد، امّا فرعون به حكم عقل و پرهيز و احتياط اراده كرد كه كودك را بكشد، ليكن همسرش مانع شد و به او گفت: چه بسا كه او به ما منفعتى برساند، يا او را به فرزندى بپذيريم و آنها نمى‌دانستند كه اين كودك همان موسى موعود بنى اسرائيل است، پس تصميم گرفتند او را نگاه دارند و از ميان زنانى كه فرزندانشان را كشته بودند براى شير دادن به او دعوت شد، امّا او شير هيچ يك از آنها را نخورد.

همچنان كه خداى تعالى مى‌فرمايد: وَ حَرَّمْنا عَلَيْهِ الْمَراضِعَ‌ [1].

مادر موسى مطلع شد كه كودكش به دست فرعون افتاده، پس اندوهگين شد و خواهر او را براى سركشى و تعقيب ماجرا فرستاد، خواهر موسى كه از دور مراقب بود، مشاهده كرد او سينه هيچ يك از زنان را نمى‌پذيرد و فرعون و همسرش بسيار ناراحت هستند، خواهر او جلو رفت و به آنها گفت: آيا مى‌خواهيد شما را به خانواده‌اى معرفى كنم كه با خير خواهى از او مراقبت كنند؟

آنها گفتند: آرى، پس خواهرش بدنبال مادر رفت و او را آورد، موسى بلافاصله سينه مادر را به دهان گرفت و از شير او نوشيد، آنها خوشحال شدند و مادر موسى را تكريم كردند و به او گفتند: اين كودك را براى ما پرورش بده كه ما اجر و مزد تو را مى‌دهيم، پس قول خداوند محقق شد و فرمود: (ما او را به نزد مادرش برگردانديم تا چشمش روشن شود و اندوهگين نباشد [2]) و اين چنين بود كه فرعون صدها طفل را در جستجوى موسى به قتل رساند، امّا همان موسايى را كه هلاكتش بدست وى بود در دامان خود پرورش داد و او را گرامى داشت! به قول مولانا:

وقتى كه موسى كودك بود، روزى در نزد فرعون عطسه كرد و گفت: الحمد اللَّه ربّ العالمين، فرعون اين كلام را ناشناخته و عجيب يافت و گفت: اين چه كلاميست كه بر زبان راندى؟ موسى ريش فرعون را بسيار بلند بود به دست گرفت و آن را كشيد و قسمتى از ريش او را كند، فرعون خشمگين شد و قصد قتل او را كرد، آسيه گفت: او كودك است، نمى‌داند چه مى‌گويد و چه مى‌كند.

[1] سوره قصص، آيه 12.

[2] سوره قصص، آيه 13.