ارزش مسأله تبليغ‌

بعضى از مسائل هست كه ما حقيقتاً ارزش آن مسائل را درك كرده‌ايم. چون سطحش را درك كرده‌ايم، قهراً آن را در سطح خودش مى‌شناسيم. مثلًا امر افتاء و فتوا دادن؛ خوشبختانه تا حد زيادى، لااقل نود و پنج درصد جامعه ما مى‌شناسند كه افتاء كارى است سنگين و در سطح بسيار بسيار بالا. نه افرادى زود جرأت مى‌كنند كه چنين ادعايى كنند و نه اگر افراد خوش اشتهايى اين ادعا را كردند، جامعه زود مى‌پذيرد. جامعه اين‌را احساس كرده كه سطح اين كار بالاست. ولى مسئله دعوت مردم به‌سوى حق، مسئله تبليغ مردم، مسأله ارشاد و هدايت مردم، مسأله حركت دادن مردم به سوى خدا كه سخن، سخن حركت دادن است [سطح آن شناخته نشده است‌] گفت:

حركت دادن بشر است، آن هم به كجا؟ به سوى آخور؟ نه. خيلى مكتبها هستند كه بشر را حركت مى‌دهند، خوب هم حركت مى‌دهند، اما به سوى چه؟ به سوى آخور، به سوى منافعش؛ كمى مقام مقدس‌تر هم بگوييم: به سوى حقوقشان كه بالاخره منافعشان در حقوقشان است، و تا اينجا ما هم موافقيم. پيغمبرها هم مردم را به سوى احقاق حقوقشان سوق مى‌دهند. جزء برنامه پيغمبران يكى اين حركت دادن است، ولى اين، آن حركت كوچكى است كه پيغمبران مى‌دهند كه مردم محروم را سوق مى‌دهند به سوى اينكه اى محروم! برو حق خودت را استيفا كن، اى مظلوم!