«فَانَّ مَعَ العُسرِ يُسراً. انَّ مَعَ العُسرِ يُسراً. فَاذا فَرَغتَ فَانصَب. وَ الي رَبِّكَ فَارغَب.»[1]

پيغمبر! سخت است كار، اما اگر انسان سختى‌ها را تحمل كند، با سختى سستى و آسانى هست؛ يعنى سستى‌ها در شكم سختى‌هاست، هر سختى در درون خودش سستى دارد. معنايش اين است: صبر كن، استقامت بورز. «فَانَّ مَعَ العُسرِ يُسراً.» بار ديگر تأكيد كرد: «انَّ مَعَ العُسرِ يُسراً.» كه پيغمبر از اين آيه چنين احساس كرد كه همراه هر سختى دو آسانى خواهد بود، كه چهره مباركش شكفته شد و بعد مرتّب تكرار مى‌كرد، مى‌فرمود كه يك سختى با دو سستى چه خواهد كرد؟! خداى من به من وعده آسانى و وعده سستى همراه اين سختيها داده است. «فَاذا فَرَغتَ فَانصَب. وَ الي رَبِّكَ فَارغَب».

اگر اين آيه را مقايسه‌اى با آيه موسى كرده باشيد و بعد اين جمله متواتر ميان شيعه و سنّى را در نظر بگيريد كه پيغمبر در باره على 7 فرمود:

انتَ مِنّي بِمَنزِلَةِ هارونَ مِن موسي.[2]

تو نسبتت به من نسبت هارون به موسى است.

يعنى همان‌گونه كه هارون معاون و شريك موسى در اين كار بود، تو هم يكى از آن دو پدر امت هستى؛ در اين صورت مى‌بينيد اينكه در تفاسير شيعه آمده و روايات هم ظاهراً تأييد كرده است كه «اذا فَرَغتَ فَانصَب» ناظر به مقام خلافت اميرالمؤمنين على 7 است، خيلى خوب به دل مى‌چسبد كه بايد هم چنين باشد نه چيز ديگر. ولى فعلًا بحث ما مطلب ديگرى است.

[1] - انشراح، 8- 1.

[2] - ادامه حديث به اين صورت است:« الَا انَّهُ لا نَبِى بَعدى».( سفينه البحار، ج 2، ص 583 و 584.)