نشود. صبح عاشورا مى‌شود. شمربن‌ذى‌الجوشن كه در بدسرشتى شايد در دنيا نظير ندارد، شتاب دارد كه قبل از شروع جنگ بيايد اوضاع را ببيند. فكر كرد از پشت خيمه‌ها بيايد بلكه دست به جنايتى بزند. ولى نمى‌دانست كه قبلًا امام حسين چاره انديشيده است؛ دستور داده خيمه‌ها را نزديك يكديگر به شكل خط منحنى در بياورند، پشتش هم يك خندق بكنند و مقدارى نى خشك در آنجا بريزند و آتش بزنند كه دشمن نتواند از پشت سر بيايد. وقتى آمد، با اين وضع مواجه شد. ناراحت شد و شروع كرد به فحّاشى كردن. بعضى اصحاب جواب دادند، البته نه فحّاشى. يكى از بزرگان اصحاب گفت: يا ابا عبدالله! اجازه بدهيد الان يك تير همين جا حرامش كنم. فرمود: نه.

خيال كرد حضرت توجه ندارد به اين جهت كه او چه آدمى است. گفت: يا ابن‌رسول‌الله! من اين را مى‌شناسم و مى‌دانم چه شقيّى است. فرمود: مى‌دانم. پرسيد: پس چرا اجازه نمى‌دهيد؟ فرمود: من نمى‌خواهم جنگ را شروع كرده باشم. تا در ميان ما جنگ برقرار نشده است، هنوز به صورت دو گروه مسلمان روبروى يكديگر هستيم. تا آنها دست به جنگ و خونريزى نزنند، من دست به جنگ نمى‌زنم. اين اصل قرآنى را كه در قرآن است: «الشَّهرُ الحَرامُ بِالشَّهرِ الحَرامِ وَ الحُرُماتُ قِصاصٌ فَمَنِ اعتَدي عَلَيكُم فَاعتَدوا عَلَيهِ بِمِثلِ مَا اعتَدي عَلَيكُم»[1] كه حضرت امير هم در صفّين به همين آيه استناد مى‌كرد و مى‌گفت من به حكم اين آيه، جنگ را شروع نمى‌كنم ولى‌

[1] - بقره، 194.[ ماه حرام در مقابل ماه حرام است( پس اگر مشركين در ماه حرام با شما جنگيدند، شما هم در ماه حرام با آنان بجنگيد) و در چيزهاى محترم قصاص جايز است. پس هر كس به شما تجاوز كرد، شما هم به همان اندازه به او تعدّى كنيد.]