ديالكتيكى» و نه «استاتيكى» اشتباه مى‌كنند. عمده اين است كه انسان جايش را بشناسد؛ كجا جاى اسلوب قياسى است، كجا جاى اسلوب تجربى و كجا جاى آن ديگرى. اين مقدمه را براى اين عرض كردم كه در «منطق عملى» هم عيناً مطلب از همين قرار است. در «منطق نظرى» بعضى از اسلوب‌ها به كلى طرد شد چون آنها اسلوب عملى نبود، مثل اينكه انسان در مسائل علمى بخواهد به گفته‌هاى ديگران حتى بزرگان اعتماد كند و مثلًا بگويد فلان مطلب را چون ارسطو گفته ديگر نمى‌شود غير از اين باشد؛ گفته هيچ عالمى حجت نيست.

در «منطق عملى» هم بسيارى از سبكها از اساس منسوخ است، اسلام هم آنها را منسوخ مى‌داند. مثلًا آيا پيغمبر در كارها و در متد خودش از «سعد و نحس» ايام استفاده مى‌كرد؟ اين خودش مسئله‌اى است. ما برويم سيره پيغمبر را از اول تا آخر ببينيم، تمام كتبى را كه شيعه و سنى در تاريخ پيغمبر نوشته‌اند مطالعه كنيم، ببينيم آيا پيغمبر اكرم در روش و متد خودش يكى از چيزهايى كه از آن استفاده مى‌كرد مسئله سعد و نحس ايام بود يا نه؟ مثلًا آيا مى‌گفت امروز دوشنبه است براى مسافرت خوب نيست يا امروز سيزده عيد نوروز است، هر كس بيرون نرود گردنش مى‌شكند آن هم از سيزده جا نه از يك جا؟! آيا چنين حرف‌هايى هست؟ در سيره على 7 چطور؟ در سيره ائمه : چطور؟ ما هرگز نمى‌بينيم كه پيغمبر يا ائمه اطهار خودشان‌

در

عمل از اين حرفها يك ذره استفاده كرده باشند، بلكه عكسش را مى‌بينيم.