«كَالجَبَلِ الرّاسِخِ لا تُحَرِّكُهُ العَواصِفُ.»[1]

اينكه در باب ايمان گفته‌اند: مؤمن مانند كوه است كه هيچ باد تندى قدرت ندارد او را از جا حركت بدهد [به همين معنى است‌]. آن بادهاى تند چيست؟ بادهاى تند، يكى همين‌ها است. يك نفر را محروميت و ديگرى را رفاه از جا تكان مى‌دهد.

«وَ مِنَ النّاسِ مَن يَعبُدُ اللهَ عَلي حَرفٍ فَان اصابَهُ خَيرٌ اطمَأنَّ بِهِ وَ ان اصابَتُهُ فِتنة انقَلَبَ عَلي وَجهِهِ خَسِرَ الدُّنيا وَالاخِرَهَ.»[2]

قرآن مى‌گويد بعضى از مردم راه ايمان و حق را تا وقتى مى‌روند كه منافعشان هم در آن راه تأمين بشود، همين قدر كه ضرر ببينند به آن پشت مى‌كنند. اينها ايمان نيست.

تعريف زهد

مولاى متقيان على 7 در نهج‌البلاغه در تعريف زهد مى‌فرمايد:

«الزُّهدُ كُلُّهُ بَينَ كَلِمَتَينِ مِنَ القُرآنِ»[3]

زهد در دو جمله قرآن بيان شده (يعنى زهد، اين خشكه مقدس‌بازى‌ها نيست، زهد به روح انسان مربوط است) آنجا كه در سوره حديد مى‌فرمايد: «لِكَيلا تَأسَوا عَلي ما فاتَكُم وَ لا تَفرَحوا بِما اتيكُم»[4] اينكه برسيد به اين مرحله كه اگر دنيايى كه داريد از شما گرفته شد غمزده نشويد، غم دنيا شما را نگيرد، و اگر چيزى نداريد، دنيا يك‌مرتبه به شما رو بياورد، شادى‌زده نشويد؛ و به عبارت ديگر اگر تمام دنيا در

[1] - نهج البلاغه، خطبه 37، با اندكى اختلاف.

[2] - حج، 11.

[3] - نهج‌البلاغه، حكمت 439.

[4] - حديد، 23.