ابو هريره گفت: پيامبر خدا در روز غدير خم، بازوى علىّ بن ابى طالب 7 را گرفت سپس گفت: هر كس كه من مولاى او هستم على مولاى اوست. پس عربى بلند شد و گفت: ما را دعوت كردى كه شهادت بدهيم معبودى جز خدا نيست و تو پيامبر خدا هستى ما تو را تصديق كرديم و ما را به نماز و روزه فرمان دادى نماز خوانديم و روزه گرفتيم و به زكات فرمان دادى آن را داديم، اينها تو را قانع نكرد مگر اينكه اين كار را بكنى؟ آيا اين كار از جانب خداست و يا از جانب توست؟ پيامبر گفت: از جانب خداست و از طرف من نيست. گفت: تو را سوگند به خدايى كه معبودى جز او نيست اين كار از جانب خدا بود و از جانب تو نبود؟ پيامبر سه بار گفت: آرى، آن عرب با شتاب به سوى شتر خود رفت در حالى كه مى‌گفت: خدايا اگر اين حق است و از جانب توست سنگى از آسمان براى ما بباران. سخنان او تمام نشده بود كه آتشى از آسمان فرود آمد و او را سوزانيد و در پى اين جريان خدا اين آيه را نازل كرد: «سأل سائل بعذاب واقع».

183 و در سوره جنّ نازل شده است: وَ مَنْ يُعْرِضْ عَنْ ذِكْرِ رَبِّهِ يَسْلُكْهُ عَذاباً صَعَداً

و هر كس از ياد پروردگار خود دل بگرداند او را به عذابى سهمگين بكشاند.

(سوره جن آيه 17) 1035- عن ابن عباس في قوله تعالى: (من يعرض عن ذكر ربه) قال: ذكر ربه ولاية علي بن أبي طالب عليه و على أولاده السلام.

ابن عباس درباره سخن خداوند: «و من يعرض عن ذكر ربه» گفت: ذكر پروردگار، همان ولايت على است كه بر او و فرزندانش درود باد.