و گفته شده است، چون بنده به خداوند متعال روى آورد، خداوند دلهاى بندگانش را متوجه او مى‌كند.

و گفته شده است، اى آدمى زاده! آزرم نمى‌كنى كه همچون فروتنان و بندگان سخن مى‌گويى و همچون جباران و سركشان سطوت دارى و كردارت، كردار منافقان است و با لباس عابدان خود را آراسته مى‌كنى و به ظاهر همچون متواضعان، تواضع مى‌كنى و در عين حال با گوشه چشم چنان مى‌نگرى، چون نگريستن غارت برندگان.

اين‌ها كه در تو هست، صفات مخلصان نيست. بنگر كه در روز قيامت با كدام گروه خواهى بود؟ بار ديگر كسى خطاب به نفس خود چنين گفته است، اى نفس! گفتارى چون گفتار زاهدان و رفتارى چون رفتار منافقان دارى و با اين حال طمع در بهشت مى‌بندى؟

هيهات! كه براى بهشت گروههاى ديگرى هستند و آنان را كردارى به جز كردار تو است.

و روايت شده است كه امام صادق 7 فراوان اين دو بيت را مى‌خواند:

«نشانه شاهراه براى هر كس كه آن را بخواهد، آشكار است ولى دلها را مى- بينم كه گويى از آن شاهراه در كورى هستند. همانا شگفت مى‌كنم از آن كس كه هلاك مى‌شود در حالى كه نجات او موجود است و همانا از آن كس كه نجات هم مى‌يابد تعجب مى‌كنم.»[1] شاعرى ديگر گفته است:

«مرا چه مى‌شود كه بر خطاى خود زارى نمى‌كنم و حال آنكه با خطاى خود با جبار آسمان مبارزه كرده‌ام (رويا روى شده‌ام)، با آنكه كتاب خدا را خواندم، باز از بدبختى و بد انديشى عصيان ورزيدم، و چگونه ممكن است رهايى يابم و حال آنكه خداى من فرموده است اى رياكاران! به سوى دوزخ و آتش‌ها برويد و خداوند خواهد فرمود، اين بنده آشكارا مرا معصيت مى‌كرد و اكنون مى‌پندارد از دوستان و دوستداران من است. او كردارهايش را براى بندگان انجام مى‌داد و مرا

[1]. در صفحه 274 جلد 4 مناقب ابن شهر آشوب، دانشمند قرن ششم و شاگرد فتال، اين دو بيت و چند بيت ديگر به خود امام صادق7 نسبت داده شده است. و در بحار الانوار، صفحات 24 تا 26 جلد 47، چاپ جديد هم ابيات ديگرى از همين منبع آمده است. م.