و پوزشى به سوى پروردگار شما و باشد كه ايشان بپرهيزند، پس چون فراموش كردند آنچه پند داده شدند به آن، آنانى را كه از بدى نهى مى‌كردند، نجات داديم و آنان را كه ستم مى‌كردند به سبب كار ناپسنديده كه انجام مى‌دادند به عذابى دردناك گرفتيم.» امير المؤمنين على 7 فرموده است، اى مؤمنان! هر كس ببيند ظلم و ستمى مى‌شود و ناپسنديده‌يى ببيند كه مردم را به انجام آن فرا مى‌خوانند و حد اقل با دل خود آن را انكار كند، همانا خودش سلامت يافته و از عذاب رهايى مى‌يابد و هر كس آن را با زبان انكار كند و بگويد پاداش مى‌يابد- و او از شخص اول برتر است- و آن كس كه با شمشير آن را انكار كند تا كلمه خداوند برتر و گفتار ستمگران پست شود، او كسى است كه به راه رستگارى رسيده و به راه راست ايستاده و نور يقين در دلش تابان شده است.[1] امام باقر 7 فرموده است، امر به معروف و نهى از منكر، دو آفريده از آفريده‌هاى خداوند است. هر كس آن دو را يارى دهد، خدايش عزت مى‌بخشد و هر كس آن دو را رها كند و خوار بشمرد، خدايش زبون مى‌فرمايد.[2] امام صادق 7 فرموده است، كسى امر به معروف و نهى از منكر مى‌كند كه در او سه خصلت باشد: به آنچه فرمان مى‌دهد، دانا باشد و عمل كند. از آنچه نهى مى‌كند، خود انجام ندهد. در هر دو مورد رعايت عدل و مهربانى را بكند.[3] پيامبر 6 فرموده‌اند: هر كس امر به معروف كند و نهى از منكر نمايد يا به كار خيرى اشاره و راهنمايى كند، در پاداش آن شريك است.[4] و همان حضرت فرموده‌اند: كسى از امت خود را در خواب ديدم كه شراره‌هاى آتش از هر سو او را فرا گرفته بود. امر به معروف و نهى از منكر او آمدند و او را از ميان شراره‌ها نجات دادند و همراه فرشتگانش قرار دادند.[5]

[1]. در شرح نهج البلاغه ابن ابى الحديد، ص 305، ج 19، چاپ محمد ابو الفضل ابراهيم، مصر، بدون ذكر سند، و در وسائل الشيعه شيخ حر عاملى، ص 405، ج 11 هم آمده است. م.

[2]. فروع كافى، ص 344، ج 1، و تهذيب الاحكام طوسى، ص 52، ج 2. م.

[3]. خصال صدوق، ص 68، ج 1. م.

[4]. فروع كافى، ص 343، ج 1، و تهذيب، ص 57، ج 2. م.

[5]. فضائل الاشهر الثلاثه صدوق، ص 113. م.