پرداخت جايزه آل محمد عليهم السّلام را ترك نكنيد، هر كس توانگر است به اندازه توانگريش و هر كس درويش است هم به قدر درويشى خود، هر كه خواهد خداوند مهمترين نيازهايش را برآورد بايد با كمال نيازى كه به مال خود دارد به آل محمد و شيعيان ايشان صله و كمك دهد. چون با شما سخن حق گويند از آن خشمگين نشويد و اهل حقّ را در صورتى كه حقيقت را به رخ شما كشند دشمن مداريد زيرا مؤمن از اين كه حقّى را به رويش آورند خشمگين نگردد.

(1) من يك بار در خدمت (امام) ابو عبد اللَّه (صادق) 7 بودم كه فرمود: اى مفضّل يارانت چند تنند؟ عرض كردم: اندكند، چون به كوفه بازگشتم به شيعيان مراجعه كردم، جامه‌ام را بكلّى از هم دريدند و گوشتم را (به غيبت گويى) خوردند و آبرويم را به باد دشنام گرفتند تا آنجا كه يكى از ايشان برابرم ايستاد و به رويم هجوم آورد و يكى ديگر در ميان كوچه‌هاى كوفه به قصد رفتن من كمين گرفت و مرا آماج هر تهمتى ساختند چندان كه خبرش به (حضرت) ابى عبد اللَّه 7 رسيد. چون سال ديگر خدمتش باز آمدم نخستين سخنى كه پس از سلام به من فرمود اين بود كه:

اى مفضّل اين چه خبرى است كه به من رسيده كه آنان در حقّ تو و در باره تو مى‌گويند؟ عرض كردم: گفته آنان مرا زيان ندارد، فرمود: «آرى، ولى براى خودشان زيانبار است، آيا خشم آورند؟ بدا به حالشان، تو گفتى، به راستى يارانت اندكند، نه به خدا سوگند آنها (اصلا) شيعه ما نيستند كه اگر شيعه ما مى‌بودند از گفته تو خشمگين نمى‌شدند و از آن نمى‌رنجيدند. خداوند شيعيان ما را به اوصافى غير از آنچه آنها دارند توصيف فرموده، شيعه جعفر نيست مگر كسى كه زبانش را مهار كند و براى پروردگارش (خالصانه) كار كند و به مولاى خود اميدوار باشد و چنان كه بايد از خدا بترسد، واى بر آنها، آيا در ميانشان كسى هست كه از فرط نمازگزارى چون خميدگان يا از شدت بيم از خدا واله و حيران و يا از گريستن بسيار چون نابينايى و يا از روزه‌دارى چون لاغر نزارى يا از خموشى و سكوت انديشناك چون لالى شده باشد؟ يا در ميان آنها كسى هست كه شب‌زنده‌دارى به عبادت را عادت شبانه و روزه‌دارى را عادت روزانه خود دارد و يا از بيم خدا و به شوق ما، خانواده نبوّت، لذّتها و نعمتهاى دنيا را از خود باز داشته باشد؟ از كجا اينان شيعيان مايند؟ در حالى كه در خصوص ما با دشمنانمان ستيزه مى‌كنند تا دشمنى آنان را بيفزايند و چون سگ زوزه مى‌كشند و چون كلاغ طمع ورزند، اما من به راستى، اگر پروا نداشتم كه آنان را نسبت به تو برانگيزم به تو مى‌فرمودم كه درون خانه‌ات روى و در به روى خود بندى و تا هستى به آنان ننگرى ولى اگر آنها نزدت آمدند ايشان را بپذيرى زيرا خدا آنان را حجّتى بر (ضدّ) خودشان ساخته و بر ديگران نيز بدانها حجّت تمامى كرده است.» دنيا و آنچه از نعمتها و رونقها و شكوفايى و دارايى آن مى‌بينيد شما را نفريبد زيرا شايسته شما نيست و به خدا سوگند كه حتّى براى اهل دنيا هم (فريفتگى بدان) مصلحت نباشد.