يتيم زور مران.

(1) اى عيسى، در خلوتها بر (زار بودن) خويش سرشك ببار، و به اوقات نماز گام سپار و لذّت بر زبان راندن ذكر مرا به شنود من آر، زيرا كه نكوست با توام كردار.

(2) اى عيسى، چه بسا [از] مردم را كه به سبب گناهان پيشينيان هلاك كردم و تو را از آنها باز داشتم.

(3) اى عيسى، با ناتوانان نرمى كن و ديده ناتوانت را به آسمان برآر و مرا بخوان كه من به تو نزديكم.

و نامم را جز به زارى به درگاهم و جز با انديشناكى و نگرانى بى‌نظيرت ميار، زيرا هر گاه چنانم (به زارى و بيم و اميد) بخوانى پاسخت گويم.

(4) اى عيسى، كسى كه به نافرمانى از من سرتافته تو را نفريبد كه روزى مرا مى‌خورد و ديگرى را مى‌پرستد، سپس هنگام گرفتارى مرا مى‌خواند و پاسخش مى‌دهم، آنگاه به همان وضعى كه داشته باز مى‌گردد. آيا بر من متمرّد مى‌شود؟ يا به خشمم متعرّض مى‌شود؟ به (ذات) خودم سوگند كه چنانش بگيرم كه نجاتى از آنش نباشد و جز من پناهش نباشد، از آسمان و زمين من به كجا مى‌گريزد؟ (5) اى عيسى، به ستمگران بنى اسرائيل بازگوى: در حالى كه حرام به زير دامنها[1] و بتها در خانه‌هاى خود داريد[2] مرا مخوانيد، زيرا من سوگند خوردم كه هر كه مرا بخواند پاسخش گويم و پاسخم را بدانها لعن بر ايشان قرار دهم تا از هم بگسلند (و تار و مار شوند).

(6) اى عيسى، چه خيرى است در لذّتى كه نپايد و عيشى كه براى صاحبش نماند؟ (7) اى پسر مريم، اگر آنچه را براى دوستداران نكوكار خود آماده كرده‌ام به چشم مى‌ديدى، دلت آب مى‌شد و روحت از شوق پر مى‌كشيد، هيچ سرايى چون سراى آخرت نباشد كه در آن همسايه پاكانى و فرشتگان مقرّب در آن بر نيكان درآيند و آنان از هراسهايى كه روز رستاخيز در رسد ايمنند، سرايى كه نعمتش دگرگون نشود و از اهل آن زايل نگردد.

(8) اى پسر مريم در رسيدن به آن سراى با رقابت‌كنندگان مسابقه‌گذار زيرا هدف آرزوى نيكبختان است و جايى نيك منظر، خوشا بر تو اى پسر مريم اگر از كوشندگان براى آن باشى و با پدرانت آدم و ابراهيم در فردوسها و نعمتها به سر برى و از آن جا به جا نشوى و نقل مكان نيابى كه من با پرهيزگاران چنين كنم.

(9) اى عيسى، همراه هر كه از دوزخ پر شراره و پر از غل و شكنجه مى‌گريزد به دامان رحمت من گريز كه هرگز شادمانى به دوزخ راه نيابد و هيچ غمى از آن بيرون نيايد، بسان پرده‌هاى شب تارى تيره و ظلمانى است، هر كه از آن نجات يابد كامياب شود، آن سراى زورگويان و ستمكاران گردنكش و هر سنگدل دژخويى باشد.

[1] كنايه از نگهداشتن مال حرام و خوددارى از پرداختن آن به صاحبان و شايستگان آن است.

[2] شايد مراد از« بتها» درهم و دينارهايى باشد كه بنى اسرائيل به گردآورى و اندوختن آن همّت گماشته بودند.