چون يكى از همانان باش و به سبب آن برترى كه من به تو دادم بر آنها گردنفرازى مكن و به آنان بگو كه از من فضل و رحمت درخواست كنند زيرا جز من كسى دارنده آن نباشد و منم صاحب فضل بزرگ. [خوشا بر تو اى موسى كه‌[1]] پناهگاه خطاكاران و همنشين بيچارگان و آمرزش خواه گنهكاران [باشى‌]، تو در محلّ رضايت من قرار دارى و از منزلت خرسندى من نسبت به خود برخوردارى. پس مرا به دلى پاك و زبانى راستگوى بخوان و چنان باش كه فرمودمت، به فرمانم سربسپار و بدان چه از آن خودت نيست بر بندگانم گردنفرازى مكن. به من نزديك شو زيرا همانا من به تو نزديكم و به راستى، من از تو چيزى نخواهم كه سنگينى و كشيدن آن تو را بيازارد، همانا از تو آن خواهم كه مرا بخوانى تا پاسخت گويم، و از من بخواهى تا به تو بدهم و بدان چه از خود من گرفته‌اى و كمال تنزيلش بسته به من است، هم به من نزديكى جويى.

(1) اى موسى، به زمين بنگر كه در واقع به زودى گور تو باشد و ديدگانت را به آسمان برآور كه به راستى بر فراز سر تو در آن ملكى بزرگ است و تا در دنيا هستى‌[2] بر خويشتن زارى كن و از نابودى و مهلكه‌ها بترس و زينت و رونق دنيا نفريبدت و به ستم رضايت مده و خود نيز ستمگر مباش زيرا من در كمين ستمكارم تا داد ستمديده را از او بستانم.

(2) اى موسى، همانا (پاداش) كار نيك ده چندان و (سزاى) يك كار بد نابودى و هلاكت است، به من شرك مياور كه بر تو روا نباشد كه به من شرك آورى، نزديك باش و استوار باش، مرا بخوان بسان خواندن كسى كه بدان چه نزد من است شيفته و دلبسته است‌[3] و پشيمانى كه بر آنچه از دستش‌[4] برآمده نادم است زيرا همچنان كه روشنايى روز تيرگى شب را ببرد كار نيك (و حسنه) كار بد (و سيّئه) را بزدايد و همچنان كه تاريكى بر روشنايى روز برآيد بدى بر نيكى برآيد و آن را سياه كند.

[1] در الروضة آمده است‌[ طوبى لك يا موسى، كهف الخاطئين و اخ للمذبنين و جليس المضطرّين- خوشا بر تو اى موسى، پناهگاه خطاكاران و برادر دلسوز و دوست مشفق گنهكاران و همدم بيچارگان‌]( كه متن فاقد جزء اول آن و ناقص است.- م.)

[2] در الرّوضة به جاى« ما كنت في الدنيا»،[ ما دمت في الدنيا- تا وقتى كه در دنيايى‌] آمده است.

[3] در الرّوضة ...[ دعا الطامع الراغب- خواندن طمعكارى مشتاق‌] ... آمده است.

[4] در الرّوضة به جاى« قدّمت يداه» به صيغه مخاطب آمده است‌[ قدّمت يداك- از دستت بر آمده‌]