(فقط) با كسانى مشورت كن كه از خدا مى‌ترسند.

(1) و فرمود 7: رفاقت بيست ساله (خود نوعى) خويشاوندى است.

(2) و فرمود 7: اگر توانى با كسى معامله نكنى جز آنكه تو را بر او (فضل و) احسانى باشد، پس چنان كن.

(3) و فرمود 7: سه چيز، به دنيا و آخرت، از بزرگواريهاست: آن كس را كه بر تو ستم كرده ببخشى، با آنكه از تو گسسته بپيوندى و چون بر تو جهالتى رود بردبارى كنى.

(4) و فرمود 7: ستم سه گونه است: ستمى كه خدايش نمى‌آمرزد، و ستمى كه خدايش مى‌آمرزد، و ستمى كه خدا از آن نگذرد. و ستمى كه خدايش نيامرزد شرك به خداست، امّا ستمى كه خدايش بيامرزد ستم آدمى بر خويشتن باشد در آنچه ميان او و خدا بگذرد[1]، و امّا ستمى كه خدا از آن نگذرد ستمى است كه بندگان در معامله با يك ديگر كنند.[2] (5) و فرمود 7: هيچ بنده‌اى نيست كه از كمك به برادر مسلمان خود و كوشش در برآوردن نياز او، خواه برآورده شود يا نشود، خوددارى كند مگر آنكه خود به كوشش در رفع نيازى دچار شود كه برايش گناه دارد و مزديش نيارد. و هيچ بنده‌اى نيست كه از خرجى در راه خرسندى خدا بخل ورزد مگر آنكه به خرجى چند برابر آن در طريق خشم خدا ناچار گردد.

(6) و فرمود 7: در هر قضاى الهى مؤمن را خيرى باشد.

(7) و فرمود 7: خدا را از اينكه مردم در خواهش از يك ديگر پافشارى كنند بد آيد، ولى اصرار در خواهش از خودش را دوست دارد. خدا كه يادش شكوهمند است، خوش دارد كه از او خواهش شود و آنچه نزد اوست درخواست گردد.

(8) و فرمود 7: هر كه را خداوند پند آموز خويش نساخته هرگز پندهاى ديگر مردمش سودى ندهد.

(9) و فرمود 7: هر كه را ظاهر گرانسنگ‌تر از باطن باشد، ترازويش سبك آيد.

(10) و فرمود 7: چه بسا كسى كه به ديگرى برخورد و به او بگويد: «خدا دشمنت را سرنگون كند»، و او را جز خدا دشمنى نباشد.

(11) و فرمود 7: به سه كس سلام نگويند: به رهسپار نماز جمعه، به رونده به دنبال جنازه و بدان كه در گرمابه باشد.[3]

[1] مراد كوتاهى در عبادت است زيرا عبادت موجب اعتلاى روح به درجات رفيع مى‌شود و كوتاهى در آن ستمى است كه انسان در طاعتى كه بين او و خدا بايد بگذرد[ و ثوابى كه بايد بدان برسد]، به خويشتن روا مى‌دارد.- م.

[2] مراد اينكه اگر مردم در معامله با يك ديگر اجحاف كنند، خدا از اجحاف‌كننده نمى‌گذرد مگر آنكه رضايت طرف مغبون و ستمديده جلب شود و او از حق خود صرف نظر كند. و گويند مغبون به روز حساب عين حق خود را مطالبه كند و چون ستمگر در قيامت عينى ندارد كه تسليم مغبون كند همچنان مخلّد در عذاب بماند.- م.

[3] يعنى در اين سه مورد كه از امور بسيار مفيد و ضرور است و مؤمن بايد به شتاب هر چه تمامتر به آنها برسد روا نيست حتى به اندازه سلام و عليكى او را از رسيدن و انجام آنها بازداشت.