(1)

آنچه از پسر دخت پيمبر، شهيد جانباز (امام) حسين 7 روايت شده است‌

بسم اللَّه الرّحمن الرّحيم از امام پرهيزگار، پسر دخت پيمبر، شهيد ابى عبد الله حسين بن على عليهما السّلام روايتهاى طولانى در اين معانى آمده است.

(2)

از سخنان اوست 7 (در امر به معروف و نهى از منكر كه از امير مؤمنان 7 نيز روايت شده است.)

(3) اى مردم! از آنچه خدا دوستدارانش را بدان پند داده پند گيريد، همچون بدگويى او از كاهنان يهود، آنجا كه فرمايد: لَوْ لا يَنْهاهُمُ الرَّبَّانِيُّونَ وَ الْأَحْبارُ عَنْ قَوْلِهِمُ الْإِثْمَ‌- چرا علماى ربّانى و احبار آنان را از گفتار گناه آلودشان نهى نمى‌كنند؟»[1] و فرمايد: لُعِنَ الَّذِينَ كَفَرُوا مِنْ بَنِي إِسْرائِيلَ‌- الى قوله- لَبِئْسَ ما كانُوا يَفْعَلُونَ‌- كافران بنى اسرائيل لعنت شدند- تا آنجا كه فرمايد- چه قدر آنچه كردند بد و ناشايست بود»[2] به راستى خداوند ايشان را نكوهش كرد زيرا از ستمكارانى كه ميانشان بودند كار زشت و فساد بسيار مى‌ديدند ولى به طمع بهره‌اى كه از آن ستمگران مى‌بردند و از بيم آنكه بى‌نصيب بمانند، ايشان را باز نمى‌داشتند با اينكه خدا مى‌فرمايد: فَلا تَخْشَوُا النَّاسَ وَ اخْشَوْنِ‌- و از مردم نترسيد و از من پروا كنيد»[3] و فرموده: الْمُؤْمِنُونَ وَ الْمُؤْمِناتُ بَعْضُهُمْ أَوْلِياءُ بَعْضٍ يَأْمُرُونَ بِالْمَعْرُوفِ وَ يَنْهَوْنَ عَنِ الْمُنْكَرِ- مردان و زنان مؤمن دوستان يك ديگرند كه امر به معروف و نهى از منكر مى‌كنند».[4] (4) خدا از آنجا به امر به معروف و نهى از منكر به عنوان فريضه‌اى از سوى خود آغاز سخن كرده كه آگاه بوده است چون اين فريضه ادا گردد و برپاداشته شود تمام فرايض و

[1]( بخش اوّل) آيه 63 سوره المائدة( كه بقيه ان چنين است: ... وَ أَكْلِهِمُ السُّحْتَ لَبِئْسَ ما كانُوا يَصْنَعُونَ‌- اينكه آنها را از گفتار گناه آلود ... رشوه خواريشان نهى نمى‌كنند؟ چه بد است كار و كردارشان».- م.)

[2] آيات 78 و 79 سوره المائدة كه تمام آن چنين است: لُعِنَ الَّذِينَ كَفَرُوا مِنْ بَنِي إِسْرائِيلَ عَلى‌ لِسانِ داوُدَ وَ عِيسَى ابْنِ مَرْيَمَ ذلِكَ بِما عَصَوْا وَ كانُوا يَعْتَدُونَ. كانُوا لا يَتَناهَوْنَ عَنْ مُنكَرٍ فَعَلُوهُ لَبِئْسَ ما كانُوا يَفْعَلُونَ‌- كافران بنى اسرائيل به زبان داود و عيسى بن مريم از آن لعنت كرده شدند كه نافرمانى خدا نموده و از حكم حق سركشى مى‌كردند. آنها هيچ گاه از كار زشت خود دست بر نمى‌داشتند و چه بد بود آنچه مى‌كردند».- م.

[3] المائدة، 44

[4] التوبة، 71