(1) دانش دستاويز بهانه را از دانش طلبان گسسته است.[1] از هر كه شتابان چيزى خواهند مهلت طلبد و هر كه را مهلتى باشد به بهانه‌تراشى و تأخيرش گذراند.

(2) و فرمود 7: اى بندگان خدا! پرهيزگارى خداى را (پيشه) كنيد و در طلب بكوشيد و در برابر گريز (گاه و راه نجاتى) باشيد و پيش از انتقامهاى عمر گسل (و مرگ) ويرانگر لذّتها، به شتاب دست به كار شويد زيرا نعمت دنيا نپايد و از گزند امانى نباشد و از بديهايش جلوگيرى نتوان.

فريبى است مياندار (و مانع كردار) و ستونى است كج (و نااستوار). پس اى بندگان خدا از عبرتها پند گيريد و از گذشته‌ها عبرت پذيريد و از نعمت بحرامى باز ايستيد[2] و از پندها سود جوييد. پس خدا خود تنها نگه دارد و ياور بس، و قرآن خود بس كه حجّت‌آور پيروزمند و طرف غالب باشد و بهشت پاداش و ثواب را بس و دوزخ شكنجه و كيفر را كفايت است.

(3) و فرمود 7: هر گاه يكى از شما با برادر خود ديدار كند بايد محلّ نورخيز[3] پيشانى او را ببوسد.

(4) (امام) 7: روز عيد فطرى بر گروهى گذشت كه بازى مى‌كردند و مى‌خنديدند. بر سرشان در ايستاد و گفت: به راستى، خداوند ماه رمضان را ميدان مسابقه خلق خود ساخته تا با طاعت او در جلب خرسنديش بر يك ديگر پيشى گيرند. مردمى پيشى گرفتند و كامياب شدند و ديگران كوتاهى كردند و عقب مانده ناكام گشتند. شگفتا و بس شگفتا از (حال) بازيگر خندان بدان روز كه نكوكاران را پاداش دهند و بيكارگان در آن زيان برند. به خدا سوگند چون پرده برگيرند نيك بدانند كه نكوكار در گرو نكوكارى خويش است و تبهكار گرفتار بدكردارى خود. آن‌گاه برفت.

[1] در تمام نسخه‌هاى متن چنين است« قطع العلم عذر المتعلّمين»( و مراد آن است كه اگر كسى به راستى طالب دانش باشد، اهميت و جاذبه دانش هيچ عذرى براى تنبلى و نياموختن طالبان علم باقى نگذاشته است.- م.) ولى در ن،[ قطع العلم عذر المعلّلين- دانش عذر بهانه تراشان و دست به دست‌كنندگان را بريده است‌] آمده.

[2]« و ازدجروا بالنعيم» مراد آن است كه از تباه كردن نعمت و از دست دادن مهلت طاعت و عبادتى كه در اين جهان به شما داده شده و خود نعمت و فرصتى مغتنم است بازايستيد.- م.

[3] مراد موضع سجده در پيشانى است.- م.