مردم موى به مو خرده مگيريد[1] و با بى‌توجّهى به كارهاى پست و مسائل جزئى قدر خود را بالا بريد. (1) هنگامى كه نتوانيد تمام اميدى را كه ناتوانى به شما بسته است برآوريد، دست كم با آبروى خود و (حدّاقل) كمك (ممكن) به او اندك رمقش را نگهداريد.[2] (2) آنچه را از شما نهان است (و در غيابتان رخ داده) بسيار پى‌جويى نكنيد كه (بر اثر اين اصرار به كشف همه چيز) نهان داشتنيهاى از شما افزون شود.[3] (3) از دروغ خوددارى كنيد زيرا كه دون‌پايه‌ترين خويها و بدترين نوع ناشايست و گونه‌اى از پستى است، و خود را با چشم‌پوشى از موشكافى و با بى‌اعتنايى به وارسى دقيق و جزء به جزء ارجمند داريد.

(4) و فرمود 7: اين كه مرگ را مهلتى است مقرّر، خود بس كه (مرگ آدمى را چون) دژ (و جان پناهى) باشد. زيرا هيچ يك از مردم نيست مگر اينكه همراه او از سوى خدا نگهبانانند كه او را از آنكه در چاهى افتد، يا ديوارى بر سرش ريزد، و يا درنده‌اى گزندش رساند نگهدارند و چون مهلتش سپرى شود، ميانه او و مرگش را رها كنند.

[1] به اصطلاح، مته به خشخاش نگذاريد.- م.

[2] مراد آنكه اگر خود نداريد كه حاجت مستمند ناتوانى را برآوريد از آبرو و جاه خود نزد ديگران استفاده كنيد و از آنان براى او كمك بگيريد كه اندك رمقش باقى ماند.- م.

[3] در پاره‌اى نسخه‌ها به جاى« فيكثر غائبكم»[ ... فيكبر ...- تا غايب پيش شما بزرگ شود و دل بدان مشغول داريد] آمده است.