(1) ... سپس (مولاى متّقيان 7) به آهنگى رسا بانگ برداشت: اى گروه مهاجران و انصار! و اى توده مسلمان! آيا با اسلام خود بر خدا و پيامبرش منّتى داريد؟ اگر راست خواهيد خدا و پيامبرش را بر شما منّت باشد.

(2) آنگاه گفت: هان، به راستى ما بر هر كس كه روى به قبله ما دارد و ذبيحه ما (يعنى حيوانى را كه به آيين ما ذبح شده) مى‌خورد و شهادت مى‌دهد كه خدايى جز خداوند نيست و محمّد بنده و پيامبر اوست، احكام قرآن را اجرا مى‌كنيم و بهره‌هاى اسلام را بدو مى‌رسانيم.

هيچ كس را جز به تقواى خدا و طاعت او، برترى نيست. خدا ما و شما را از پرهيزگاران و دوستان و دوستداران خود، «كه نه ترسى بر (سرانجام) ايشان است و نه غمنده مى‌شوند،»[1] قرار دهد.

(3) سپس گفت: هان، به راستى اين دنيا كه شما آرزومند و شيفته آنيد و آن هم (به نوبه خود) شما را پند مى‌دهد و (به سويى) پرتاب مى‌كند، خانه (واقعى) شما و منزلى كه براى (درنگ در) آن آفريده شده‌ايد و بدان دعوت گشته‌ايد نيست. (4) هان! كه جهان براى شما نماند و شما بدان نپاييد.

مبادا نقد بودنش شما را بفريبد. به درستى از آن بر حذر داشته شديد و برايتان توصيف شده و شما آن را آزموديد و خود سرانجامش را نمى‌پسنديد. پس خدايتان رحمت كناد، (براى رسيدن) به آن منازل خويش كه فرمان يافته‌ايد آبادش كنيد، پيشى گيريد. آن منازل چنان آبادند كه هرگز ويران نشوند و چنان پايدارند كه نابود نگردند. خداوند شما را بدانها تشويق و دعوت كرده و پاداش شما را در آنها قرار داده است.

(5) اى گروههاى مهاجران و انصار و شايستگان دين خدا، در آنچه در قرآن خدا بدان توصيف شديد و بدان (وصف و شايستگى) نزد پيامبر خدا پايگاه در افزوديد و بر سر آن جهاد كرديد، تأمّل كنيد و بنگريد در چه (مزيّتى) بر يك ديگر برترى يافتيد! به خاندان و نژاد؟ يا به كردار و طاعت؟ (6) خدايتان رحمت كناد، با خويشتندارى و پاسدارى از كسانى كه خدا براى نگهبانى قرآن خود براى شما گماشته، نعمتهاى خدا را بر خود كامل كنيد. هان، به راستى پس از آنكه سفارش خداوند را بكار بستيد و تقواى الهى يافتيد، شما را كاهش چيزى از دنياتان زيان نرساند. (و بر عكس) پس از آنكه آنچه از تقوى را كه به شما فرموده‌اند ضايع گذاريد، هر چه از امور دنيايى خود حفظ كنيد سوديتان نبخشد. پس اى بندگان خدا! بر شماست كه تسليم فرمان او باشيد و به قضاى او خرسند شويد و بر بلا (و آزمونش) بشكيبيد.

(7) امّا اين درآمد بيت المال (براى همگان است) و كسى را بر كسى در آن امتياز و اختصاصى نيست. خداوند عزّ و جلّ قسمت هر كس را از آن معيّن كرده. اين مال خداست و شما بندگان‌

[1]« لا خوف عليهم و لا هم يحزنون» عبارت كلام اللَّه مجيد است.