خداوندش وصف فرموده: لَعِبٌ وَ لَهْوٌ وَ زِينَةٌ وَ تَفاخُرٌ بَيْنَكُمْ وَ تَكاثُرٌ فِي الْأَمْوالِ وَ الْأَوْلادِ- بازيچه و سرگرمى، و زيور و فخر فروشى در ميان شما و افزون‌طلبى در اموال و اولاد است».[1] (1) پس در جهان از آنان كه در هر تپّه‌اى نشانى بر پا داشتند و كارگاههايى بر آوردند كه شايد جاودانه بمانند[2]، و نيز از آنان كه گفتند: مَنْ أَشَدُّ مِنَّا قُوَّةً- از ما نيرومندتر در جهان كيست؟»[3] عبرت گيريد و از برادران خود كه ديديد چگونه آنان را (با مركب چوبين) به گور بردند و سواره خوانده نشدند و فرودشان آوردند و ميهمانشان نگفتند و ميان آرامگاه جايشان دادند[4] و از خاك بر آنان كفن پوشاندند و با استخوان پوسيدگانشان همسايه كردند، پند آموزيد. (2) بارى آنان همسايگانى هستند كه دعوتى را پاسخ نگويند و (گزند و) ستمى را از خود باز ندارند و ديد و بازديدى نكنند. برد بارانى باشند كه كينه‌هايشان از بين رفته و ناشناسانى كه دشمنيهايشان نابود شده، از صدمه هجوم آنان بيمى، و به دفاعشان اميدى نيست. چنانند كه گويى هرگز نبوده‌اند، بدان گونه كه خداى سبحان فرمايد: فَتِلْكَ مَساكِنُهُمْ لَمْ تُسْكَنْ مِنْ بَعْدِهِمْ إِلَّا قَلِيلًا وَ كُنَّا نَحْنُ الْوارِثِينَ‌- اين خانه‌هاى (ويران) آنهاست كه پس از آنان جز اندكى مسكون نبوده است، و ما خود وارثانيم».[5] روى زمين را با درونش عوض كردند (و جابجا شدند) و فراخنا به تنگنا دادند و خانواده‌مندى را به غربت (و بى‌خويشاوندى) و روشنايى را به تيرگى تبديل كردند. همان گونه كه به دنيا آمده بودند، عريان و برهنه پا، از آن بيرون شدند. تنها با اعمال خود از دنيا كوچ كردند و به زندگانى باقى و جاودانگى ابدى پيوستند. خداى تبارك و تعالى فرمايد: كَما بَدَأْنا أَوَّلَ خَلْقٍ نُعِيدُهُ، وَعْداً عَلَيْنا إِنَّا كُنَّا فاعِلِينَ‌- همچنان كه آفرينش نخستين را آغاز كرده‌ايم آن را باز مى‌گردانيم، اين وعده بر عهده ماست و ما انجام دهنده آنيم.»[6]

[1] الحديد، 20

[2] اشاره است به دو آيه شريفه 128 و 129 سوره الشعراء: أَ تَبْنُونَ بِكُلِّ رِيعٍ آيَةً تَعْبَثُونَ. وَ تَتَّخِذُونَ مَصانِعَ لَعَلَّكُمْ تَخْلُدُونَ‌- آيا در هر بلندى بنايى از سر بازيچه مى‌سازيد* و كوشكهاى‌[ استوار] مى‌سازيد به اميد آنكه جاويدان بمانيد؟».

[3]( فصّلت، 15)

[4] در ن،[ و من الصّفيح اجنان- از كف زمين قبرهايشان ساختند] آمده است.

[5] القصص، 58.

[6] الأنبياء، 104