قلب را كه عرش خدا، و حرم حق است بايد از آلوده شدن به چنين محبتى كه محصول حرص و طمع است حفظ كرد.

از دنيا بايد به صورتى كه قرآن مجيد و روايات ارشاد مى‌كنند استفاده كرد.

تحصيل مال مشروع، و خرج كردن آن براى برپا بودن خيمه‌ى معيشت، و انفاق مازاد آن در راه خدا.

ارتباط با دنيا با چنين كيفيتى مورد رضاى حق و آباد كننده‌ى آخرت انسان است، ولى محبت نامعقول باعث ذلت انسان در اين جهان و آن جهان است.

رسول خدا 6 و سلم فرمودند:

انَّهُ ما سَكَنَ حُبُّ الدُّنْيا قَلْبَ عَبْدٍ الّا الْتاطَ فِيها بِثَلاثٍ: شُغْلٍ لَايَنْفَدُ عَناؤُهُ، وَفَقْرٍ لَا يُدْرَكُ غِناهُ، وَامَلٍ لَايُنالُ مُنْتَهاهُ‌[1].

محبت دنيا در قلبى جا نگرفت مگر اينكه آن قلب را به سه چيز دچار كرد:

شغلى كه رنجش پايان نگيرد، فقرى كه بى‌نيازى از آن به دست نيايد و آرزويى كه به پايانش نرسد.

و نيز آن حضرت فرمودند:

حَرامٌ عَلى‌ كُلِّ قَلْبٍ يُحِبُّ الدُّنْيا انْ يُفارِقَهُ الطَّمَعُ‌[2].

بر قلبى كه عاشق دنياست جدا شدن طمع، حرام است!

اميرالمؤمنين 7 فرمودند:

مَنْ احَبَّ الدُّنْيا جَمَعَ لِغَيْرِهِ‌[3].

عاشق دنيا، مال و ثروت دنيا را براى غير خودش جمع مى‌كند.

[1] - أعلام الدين: 345، حديث 38؛ بحار الأنوار: 74/ 190، باب 7، حديث 38.

[2] - مجموعه‌ى ورّام: 2/ 121.

[3] - بحار الأنوار: 75/ 11، تتمة باب 15، حديث 70.