امام على 7 فرمودند:

الْاحْتِكارُ شِيَمُ الْاشْرارِ[1].

احتكار سرشت و خوى اشرار است.

حب دنيا

دوست داشتن دنيا به قدر معقول و مشروع كه انسان را وادار به برپا كردن يك زندگى پاك و طبيعى كند امرى پسنديده و شايسته است.

دوستى و محبت به دنيا اگر عاملش حرص و طمع و هوا و شهوت باشد، و باعث آلوده شدن به هر نوع مال و لذت حرام گردد، نامعقول و نامشروع و موجب خرابى آخرت، و گرفتار شدن به لعنت و عذاب ابد است.

اگر در آيات قرآن و روايات از محبت به دنيا يا خود دنيا مذمت شده، منظور اينگونه رابطه با دنيا، و مقصود ثروت و مال و جنس نامشروع و عناصر به دست آمده از راه تجاوز و ستم و ظلم و خيانت است.

تعبيراتى در قرآن از قبيل اينكه دنيا جز متاع غرور نيست، حيات دنيا غير لهو و لعب چيزى نيست، متاع دنيا اندك و قليل است، زينت حيات دنيا قابل توجه نيست، همه و همه ناظر به دنيايى است كه معلول حرص و طمع و جهل و غفلت است.

آرى خواهان دنيا، و عاشق دنيا كه خواهندگى و عشقش ميوه‌ى تلخ اوصاف ناپسند است، با روى آوردن به چنين دنيايى آخرتش را از دست مى‌دهد، و خود را مغضوب و منفور حق مى‌كند، و از رضوان و بهشت ابد محروم مى‌گردد.

[1] - تفسير معين: 83.