و تسليم در برابر انبيا و معجزات آنها، و در مقابل قرآن و بيّنات و حجج و دلايل و براهين آشكار حق دست برداشتند، و راه كبر و نخوت و عجب و خودبينى در برابر حق پيمودند مى‌فرمايد:

«ثُمَّ صَدَقْناهُمُ الْوَعْدَ فَأَنْجَيْناهُمْ وَ مَنْ نَشاءُ وَ أَهْلَكْنَا الْمُسْرِفِينَ»[1].

ما به وعده‌اى كه به پيامبران داديم وفا كرديم، و آنان را با هر كه اراده نموديم از شر دشمنان رهانيديم، و اهل اسراف را به هلاكت ابدى دچار ساختيم.

9- بخل از خرج كردن نعمت‌

من زشتى بخل و خوددارى از پرداخت اضافه نعمت را به اهل استحقاق، از زبان و گفتار ساده‌ى يك كشاورز بى‌سواد دريافتم.

در يكى از مناطق كشاورزى براى تبليغ و وعظ و موعظه رفته بودم، پس از پايان جلسه‌ى سخنرانى، مردى سالخورده كه آثار زحمات شبانه روزى‌اش در چهره‌ى شكسته و دستهاى پينه بسته‌اش پيدا بود به من گفت: كريمى از راه مى‌رسد و زمينى مستعد همراه با انواع دانه‌هاى نباتى و سهمى از آب به انسان مى‌بخشد، چون زمان برداشت محصول مى‌رسد، كريم به كنار زمين حاصل داده مى‌آيد و به زارعى كه زمين و دانه و آب به او واگذار شده و از آفتاب و هوا و باران و برف به طور مجانى استفاده كرده، مى‌گويد: درصد بالاى تمام محصولات مخصوص به تو باشد و من از آن نصيبى نمى‌خواهم، درصد مختصرى از آن را به چند نفرى كه من معرفى مى‌كنم هديه كن، زيرا خود من هيچ نيازى حتى به يك دانه از محصول تو ندارم. اگر اين كشاورز از اين همه محصولى كه از جانب آن كريم به او رسيده، نصيبى مختصر به آنان كه كريم معرفى مى‌كند نپردازد،

[1] - انبياء( 21): 9.