تقوا

خود نگهدارى و حفظ خويش از گناهان و معاصى، و آفات و بلاهاى هلاك كننده، واقعيتى است كه قرآن و معارف الهيه از آن به عنوان تقوا ياد كرده‌اند.

تقوا روحيه و حالى است كه از تداوم ترك گناه و ادامه‌ى عبادت به دست مى‌آيد، و در ميان ارزش‌هاى دينى و زيباييهاى معنوى از جايگاه خاصى برخوردار است.

آثار هدايت الهى جز در اهل تقوا ظهور نمى‌كند، و بهشت قيامت جز براى اهل تقوا آماده نشده:

«ذلِكَ الْكِتابُ لا رَيْبَ فِيهِ هُدىً لِلْمُتَّقِينَ»[1].

اين كتاب هيچ گونه شكى در آن نيست، هدايت‌گر اهل تقواست.

«وَ أُزْلِفَتِ الْجَنَّةُ لِلْمُتَّقِينَ»[2].

و بهشت به اهل تقوا نزديك مى‌گردد.

تقوا آثار و منافع زيادى دارد كه آن آثار و منافع در آيات قرآن و روايات مطرح است:

«... وَ اتَّقُوا اللَّهَ لَعَلَّكُمْ تُفْلِحُونَ»[3].

و تقواى الهى پيشه كنيد باشد كه رستگار شويد.

«... وَ اتَّقُوا اللَّهَ وَ اعْلَمُوا أَنَّ اللَّهَ مَعَ الْمُتَّقِينَ»[4].

[1] - بقره( 2): 2.

[2] - شعراء( 26): 90.

[3] - بقره( 2): 189.

[4] - بقره( 2): 194.