احترام مال مسلمان همچون احترام خون اوست.

يعنى چنانكه در حفظ جان مسلمان و حيات مؤمن مى‌كوشيد در حفظ مال او هم بكوشيد، كه غارت مال مسلمان و سلب مالكيت او به ناحق، به مانند ريختن خون او و ضربه زدن به جان اوست.

دنبال حلال رفتن، و قناعت به روزى حق، از زيباييهاى معنوى بلكه از اصول زيبايى و آراستگى و درستى است.

از جمله امورى كه انجامش بر شخص تائب واجب عينى و لازم فورى است اصلاح مال است، به اين معنى كه اگر در مال او حقى از ديگران وجود دارد با كمال ميل و شوق، آن حق را از مالش جدا كرده به صاحبش برگرداند، و تا پايان عمر مواظب باشد كه جز حلال به دست نياورد، و غير حلال مصرف ننمايد.

رسول خدا 6 و سلم فرموده‌اند:

مَنْ اكَلَ لُقْمَةً مِنْ حَرامٍ لَمْ تُقْبَلْ لَهُ صَلاةٌ ارْبَعِينَ لَيْلَةً[1].

كسى كه يك لقمه از حرام بخورد، چهل شب نماز او پذيرفته نمى‌شود.

و نيز فرموده‌اند:

انَّ اللَّهَ عَزَّ وَجَلَّ حَرَّمَ الْجَنَّةَ جَسَداً غُذِىَ بِحَرامٍ‌[2].

خداوند عز و جل بهشت را بر بدنى كه به حرام تغذيه كرده حرام نموده است.

پيامبر 6 و سلم در حديثى عجيب فرموده‌اند:

تَرْكُ لُقْمَةٍ حَرامٍ احَبُّ الَى اللَّهِ مِنْ صَلاةِ الْفَىْ رَكْعَةٍ تَطَوُّعاً[3].

وا گذاشتن يك لقمه‌ى حرام و نخوردن آن نزد خداوند از دو هزار ركعت نماز مستحبى محبوبتر است.

[1] - كنز العمال: 9266.

[2] - كنز العمال: 9261؛ تفسير معين: 26.

[3] - تفسير معين: 26.