هركس، و در هر موضوعى انديشه لازم است، و توجه به حضرت حق و قيامت واجب است، مباد كه زبان، انسان را دچار گناهانى كند كه توبه از آن مشكل و جبران خسارتش محال باشد.

امام صادق 7 مى‌فرمايند: با مؤمن و مخالف، سخن به نيكى و خوبى بگوييد، گفتارتان با تمام مردم جز گفتار نيك و پسنديده و منطقى نباشد.

با مردم مؤمن بايد با گشاده‌رويى و نشاط و انبساط سخن گفت آن هم سخن به نيكى و خوبى، و با مخالفان بايد به گونه‌اى حرف زد كه سبب جذب آنان به ايمان گردد، و اگر زمينه‌ى جذب وجود نداشته باشد انسان و ساير برادران مؤمنش از شر او در امان روند، سپس حضرت فرمودند: مداراى با دشمنان خدا برترين صدقه‌ى انسان به خودش و برادران ايمانى‌اش مى‌باشد[1].

از حضرت باقر 7 در توضيح آيه‌ى شريفه‌ى: «وَ قُولُوا لِلنَّاسِ حُسْناً» روايت شده: با مردم به نيكوترين گفتارى كه دوست داريد به شما گفته شود سخن بگوييد چرا كه خداوند نسبت به افرادى كه در گفتارشان نسبت به اهل ايمان و مردم محترم، لعنت و بدگويى و طعنه و ناسزاست و در كلامشان اصرار بى‌جاست بغض و كينه دارد، و دوستدار مردم باحيا و بردبار و ضعيف و پارسا پيشه است‌[2].

رسول خدا 6 و سلم فرمودند:

كَلامُ ابْنِ آدَمَ كُلُّهُ عَلَيْهِ لَالَهُ الَّا امْرٌ بِالْمَعْروفِ، وَنَهْىٌ عَنِ الْمُنْكَرِ، اوْ ذِكْرُ اللَّهِ‌[3].

همه‌ى سخن فرزند آدم به زيان اوست نه به سودش، مگر امر به معروف و نهى از منكر و ذكر خدا.

[1] - تفسير صافى: 1/ 152، ذيل آيه‌ى 83 سوره‌ى بقره؛ بحار الأنوار: 72/ 401، باب 87، حديث 42.

[2] - تفسير عياشى: 1/ 48، حديث 63؛ تفسير صافى: 1/ 152، ذيل آيه‌ى 83 سوره‌ى بقره؛ بحار الأنوار: 71/ 161، باب 10، حديث 19.

[3] - مواعظ العدديه: 87.