قرآن مجيد در سوره‌ى مباركه‌ى الحاقه عذابهاى بسيار سختى را براى گروهى از مردم مطرح مى‌كند، و دو عامل را باعث آن عذابها مى‌داند:

1- عدم ايمان به خداوند 2- رغبت نداشتن به اطعام مسكين.

ترجمه‌ى آن آيات چنين است:

و اما كسى كه پرونده‌ى عملش را به دست چپش دهند، فرياد برمى‌دارد: اى كاش نامه‌ى مرا به من نمى‌دادند، و از حسابم باخبر نمى‌شدم، اى كاش مرگ حيات مرا قطع مى‌كرد، و من وارد محشر نمى‌شدم، ثروت من امروز مرا بى‌نياز از عذاب و خشم خدا نمى‌كند، تمام قدرت و سلطنتم نابود شد، آنگاه از خداوند خطاب مى‌رسد: او را بگيريد و در غل و زنجير ببنديد، سپس به جهنم دراندازيد، آنگاه او را به زنجيرى كه طولش هفتاد ذراع است دركشيد، او به خداوند بزرگ ايمان نياورد، و رغبت به اطعام مسكين نشان نداد! براى او در امروز هيچ دوستى كه به فريادش برسد وجود ندارد، و غذايى جز چرك و خون دوزخيان بهره‌ى او نيست، و كسى جز خطاكاران از آن طعام نمى‌خورد[1]!

راستى توجه به وضع مساكين چه اندازه مهم است كه غافل از آن منفور حق، و مستوجب سخت‌ترين عذاب در روز قيامت است.

از امين وحى جبرييل نقل شده كه فرمود:

انا مِنَ الدُّنْيا احِبُّ ثَلاثَةَ اشْياءَ: ارْشادَ الضّالِّ وَاعانَةَ الْمَظْلومِ وَمَحَبَّةَ الْمَساكِينِ‌[2].

من از دنيا عاشق سه برنامه‌ام: راهنمايى گمراه، و كمك و يارى دادن به ستمديده و عشق‌ورزى به مساكين.

[1] - الحاقه( 69): 25- 37.

[2] - مواعظ العدديه: 147.