«وَ لا تَقْرَبُوا مالَ الْيَتِيمِ إِلَّا بِالَّتِي هِيَ أَحْسَنُ حَتَّى يَبْلُغَ أَشُدَّهُ...»[1].

و به مال يتيم جز به آن صورتى كه نيكوتر است نزديك نشويد تا يتيم به حد رشدش برسد.

رسول خدا 6 فرمودند:

مَنْ قَبَضَ يَتيماً مِنْ بَيْنِ الْمُسْلِمينَ الى‌ طَعامِهِ وَشَرابِهِ، ادْخَلَهُ اللَّهُ الْجَنَّةَ الْبَتَّةَ الا انْ يَعْمَلَ ذَنْباً لَايَغْفَرُ[2].

كسى كه جهت خوراندن و نوشاندن، يتيمى را از ميان مسلمانان برگيرد، به طور يقين خداوند او را وارد بهشت مى‌كند مگر اينكه گناه غير قابل بخششى مرتكب شود.

و نيز آن حضرت فرمودند:

انَّ فِى الْجَنَّةِ داراً يُقالُ لَها دارُ الْفَرَحِ، لَايَدْخُلُها الَّا مَنْ فَرَّحَ يَتامَى المُؤمِنينَ‌[3].

همانا در بهشت خانه‌اى است كه به آن خانه‌ى خوشحالى گفته مى‌شود، آن را وارد نمى‌شود مگر كسى كه ايتام مردم مؤمن را خوشحال نموده.

اتَى النَّبِىَ رَجُلٌ يَشْكُو قَسْوَةَ قَلْبِهِ، قالَ: اتُحِبُّ انْ يَلينَ قَلْبُكَ وَتُدْرِكَ حاجَتَكَ؟

ارْحَمِ الْيَتيمَ، وَامْسَحْ رَأْسَهُ، وَاطْعِمْهُ مِنْ طَعامِكَ، يَلِنْ قَلْبُكَ، وَتُدْرِكَ حاجَتَكَ‌[4].

مردى به محضر پيامبر شرفياب شد و از سنگدلى شكايت كرد، حضرت فرمودند: علاقه دارى دلت نرم شود و به حاجت خود برسى؟ به يتيم مهربانى كن، دست محبت بر سر او بكش، از غذاى خود به او بخوران، دلت نرم مى‌شود

[1] - انعام( 6): 152.

[2] - الترغيب: 3/ 347.

[3] - كنز العمال: 6008؛ تفسير معين: 12.

[4] - الترغيب: 3/ 349.