حَكِيمٌ»[1].

و از ايتام از تو مى‌پرسند، بگو: صلاح انديشى براى آنان بهتر است، و اگر با آنان معاشرت كنيد بجاست چون برادران دينى شمايند، خداوند مفسد را از مصلح مى‌داند، اگر در امر يتيمان مى‌خواست به شما سخت مى‌گرفت، خداوند توانا و حكيم است.

«وَ آتُوا الْيَتامى‌ أَمْوالَهُمْ وَ لا تَتَبَدَّلُوا الْخَبِيثَ بِالطَّيِّبِ وَ لا تَأْكُلُوا أَمْوالَهُمْ إِلى‌ أَمْوالِكُمْ إِنَّهُ كانَ حُوباً كَبِيراً»[2].

اموال ايتام را پس از رسيدنشان به حد رشد و بلوغ به آنان بدهيد، نامرغوب اموال خود را به مرغوب آنها تبديل ننماييد، اموال آنان را به ضميمه‌ى اموال خود مخوريد كه اين گناهى بزرگ است.

«إِنَّ الَّذِينَ يَأْكُلُونَ أَمْوالَ الْيَتامى‌ ظُلْماً إِنَّما يَأْكُلُونَ فِي بُطُونِهِمْ ناراً وَ سَيَصْلَوْنَ سَعِيراً»[3].

آنان كه اموال ايتام را به ستم مى‌خورند، همانا در شكم خود آتش مى‌خورند و به زودى عذاب جهنم را خواهند چشيد.

«... وَ أَنْ تَقُومُوا لِلْيَتامى‌ بِالْقِسْطِ وَ ما تَفْعَلُوا مِنْ خَيْرٍ فَإِنَّ اللَّهَ كانَ بِهِ عَلِيماً»[4].

درباره‌ى يتيمان قيام به عدالت كنيد، آنچه را از خوبى انجام مى‌دهيد همانا خداوند به آن آگاه است.

[1] - بقره( 2): 220.

[2] - نساء( 4): 2.

[3] - نساء( 4): 10.

[4] - نساء( 4): 127.